Πριν όμως αρχίσω να επισημάνω ότι το γνωστό ρητό πας μη Έλλην βάρβαρος
δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά στην Ελληνική γραμματεία. Αν κάποιος το
βρει σε κανένα συγγραφέα παράκληση να μας πληροφορήσει.
Δεν βάζω παραπομπές γιατί τα πρωτότυπα κείμενα βρίσκονται εύκολα. Πάντως τα περισσότερα τα έχω αλιεύσει από το
http://jungle-report.blogspot.gr/ αλλά τα διασταύρωσα ως προς την ακρίβειά τους και σε άλλες σελίδες για τον φόβο των Ιουδαίων......
Ισοκράτης
Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας
Το ποιο πάνω δεν χρειάζεται συστάσεις, ούτε και η μετάφρασή του
«Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τους άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη του λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και κατόρθωσε (η πολιτεία μας) ώστε το όνομα των Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον της καταγωγής, αλλά της πνευματικής ανύψωσης, και να ονομάζονται Ελληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».(Ισοκράτους Λόγοι, Πανηγυρικός, Μτφρ. Α. Μ. Γεωργαντοπούλου, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, 1940.)
Οπότε έχουμε ξεκαθαρίσει ότι ο Ισοκράτης θεωρούσε την καταγωγή δευτερεύουσα έναντι της πεδίας. Και αυτό το βλέπουμε και σε άλλο σημείο του λόγου του προς επαλήθευση.
Από τον Ευαγόρα του Ισοκράτη
Ος αυτόν μεν εξ ιδιώτου τύραννον κατέστησε, το δε γένος άπαν απεληλαμένον της πολιτείας εις τας προσηκούσας τιμάς πάλιν επανήγαγε, τους δε πολίτας εκ βαρβάρων μεν Έλληνας εποίησεν, εξ ανάνδρων δε πολεμικούς, εξ αδόξων δ’ ονομαστούς, τον δε τόπον άμικτον όλον παραλαβών και παντάπασιν εξηγριωμένον ημερώτερον και πραότερον κατέστησεν…» (παρ. 66).
Ο Ευαγόρας κατέστησε τον εαυτό του από ιδιώτη τύραννο, την οικογένειά του που είχε εκδιωχθεί από την πολιτική την επανέφερε στις τιμές που της άξιζε, και τους πολίτες τους έκανε από βάρβαρους Έλληνες, από άνανδρους μαχητικούς, από ασήμαντους ξακουστούς, και έχοντας παραλάβει όλον τον τόπο αφιλόξενο και σε παντελώς άγρια κατάσταση, τον κατέστησε ημερότερο και πραότερο.
Ο Ισοκράτης λοιπόν αποδέχεται την δυνατότητα να γίνει ένας βάρβαρος Έλληνας. Και επειδή κάποιοι λένε ότι ο Ισοκράτης αναφέρεται σε Έλληνες που εκβαρβαρίστηκαν, έχουμε και το ενδιαφέρον στοιχείο ότι σύμφωνα πάντα με αυτή την άποψη, οι Έλληνες μπορούν να χάσουν την Ελληνική ιδιότητα, άρα δεν είναι σύμφητη με την καταγωγή, και οι βάρβαροι μπορούν να την αποκτήσουν. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντιστοιχία, με την πασίγνωστη ρήση του για την εκπαίδευση. Βλέπουμε δηλαδή ότι ο Ισοκράτης δίνει πρωτεύουσα σημασία στην πεδία και όχι στην καταγωγή.
Πάμε και στο απόσπασμα του Ισοκράτη από τον «Φίλιππο», στο οποίο ο Ισοκράτης διακρίνει την Ελλάδα … από τη Μακεδονία!!!
[106] Ο τε κτησάμενος την αρχήν, μείζον φρονήσας των αυτού πολιτών και μοναρχίας επιθυμήσας, ουχ ομοίως εβουλεύσατο τοις προς τας τοιαύτας φιλοτιμίας ορμωμένοις. [107] Οι μεν γαρ εν ταις αυτών πόλεσιν στάσεις και ταραχάς και σφαγάς εμποιούντες εκτώντο την τιμήν ταύτην, ο δε τον μεν τόπον τον Ελληνικόν όμως είασεν, την δ’ εν Μακεδονία βασιλείαν κατασχείν επεθύμησεν. Ηπίστατο γαρ τους μεν Έλληνας ουκ ειθισμένους υπομένειν τας μοναρχίας, τους δ’ άλλους ου δυναμένους άνευ της τοιαύτης δυναστείας διοικείν τον βίον και σφέτερον αυτών. [108] Και γαρ τοι συνέβη διά το γνώναι περί τούτων αυτόν ιδίως και την βασιλείαν γεγενήσθαι πολύ των άλλων εξηλλαγμένην. Μόνος γαρ των Ελλήνων ουχ ομοφύλου γένους άρχειν αξιώσας, μόνος και διαφυγείν ηδυνήθη τους κινδύνους τους περί τας μοναρχίας γιγνομένους. Τους μεν γαρ εν τοις Έλλησι τοιούτον τι διαπεπραγμένους εύροιμεν αν ου μόνον αυτούς διεφθαρμένους, αλλά και το γένος αυτών εξ ανθρώπων ηφανισμένον, εκείνον δ’ αυτόν τα’ εν ευδαιμονία τον βίον διαγαγόντα τω τε γένει καταλιπόντα τας αυτάς τιμάς άσπερ αυτός είχεν.
Κι εκείνος, παρόλο που σκεφτόταν περισσότερο από τους συμπολίτες του [ενν. του Άργους] και επιθυμούσε τη μοναρχία, δεν αποφάσισε το ίδιο μ’ αυτούς που ξεκινούσαν με παρόμοιες φιλοδοξίες. Διότι εκείνοι πάσχιζαν να αποκτήσουν το αξίωμα αυτό στις δικές τους πόλεις με στάσεις και ταραχές και σφαγές. Εκείνος όμως παράτησε τον ελληνικό τόπο, και θέλησε να κατακτήσει τη βασιλεία στη Μακεδονία. Διότι γνώριζε καλά ότι οι μεν Έλληνες δεν είναι μαθημένοι να ανέχονται τα μοναρχικά καθεστώτα, ενώ οι άλλοι είναι αδύνατον να διευθετήσουν τη ζωή τους χωρίς μια τέτοια δυναστεία. Κι έτσι συνέβη, από προσωπική του γνώση γι’ αυτά τα θέματα, και η βασιλεία του αποδείχτηκε πολύ διαφορετική από τις άλλες. Διότι ήταν ο μόνος από τους Έλληνες που αξίωσε να μην εξουσιάζει ομόφυλο γένος, κι ήταν ο μόνος που μπόρεσε να ξεπεράσει τους κινδύνους που προκύπτουν από τα μοναρχικά καθεστώτα. Διότι όσοι προσπάθησαν να εφαρμόσουν κάτι ανάλογο στους Έλληνες, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο αυτοί δολοφονήθηκαν, αλλά και η γενιά αυτών των ανθρώπων εξαφανίστηκε, εκείνος όμως διήγαγε μία ευτυχισμένη ζωή, και η γενιά που άφησε απολάμβανε τις ίδιες με αυτόν τιμές.
Αλλόφυλοι λοιπόν οι Μακεδόνες και η Μακεδονία εκτός του Ελληνικού τόπου, κατά τον Ισοκράτη. Και με σαφή πολιτισμική διαφορά από τους Έλληνες.
Αλλά αν οι Μακεδόνες είναι αλλόφιλοι, οι θράκες είναι βάρβαροι. Και μάλιστα επιβουλεύονται τους Έλληνες, και για κάποιον άγνωστο λόγο μας μισούν, όπως βλέπουμε στον πανηγυρικό.
[66] δοκεῖ δέ μοι καὶ περὶ τῶν πρὸς τοὺς βαρβάρους τῇ πόλει πεπραγμένων προσήκειν εἰπεῖν, ἄλλως τ' ἐπειδὴ καὶ τὸν λόγον κατεστησάμην περὶ τῆς ἡγεμονίας τῆς ἐπ' ἐκείνους. ἅπαντας μὲν οὖν ἐξαριθμῶν τοὺς κινδύνους λίαν ἄν μακρολογοίην: ἐπὶ δὲ τῶν μεγίστων τὸν αὐτὸν τρόπον ὅν περ ὀλίγῳ πρότερον πειράσομαι καὶ περὶ τούτων διελθεῖν. [67] ἔστι γὰρ ἀρχικώτατα μὲν τῶν γενῶν καὶ μεγίστας δυναστείας ἔχοντα Σκύθαι καὶ Θρᾷκες καὶ Πέρσαι, τυγχάνουσι δ' οὗτοι μὲν ἅπαντες ἡμῖν ἐπιβουλεύσαντες, ἡ δὲ πόλις πρὸς ἅπαντας τούτους διακινδυνεύσασα. καίτοι τί λοιπὸν ἔσται τοῖς ἀντιλέγουσιν, ἢν ἐπιδειχθῶσι τῶν μὲν Ἑλλήνων οἱ μὴ δυνάμενοι τυγχάνειν τῶν δικαίων ἡμᾶς ἱκετεύειν ἀξιοῦντες, τῶν δὲ βαρβάρων οἱ βουλόμενοι καταδουλώσασθαι τοὺς Ἕλληνας ἐφ' ἡμᾶς πρώτους ἰόντες;
...........
τι γὰρ ταπεινῆς οὔσης τῆς Ἑλλάδος ἦλθον εἰς τὴν χώραν ἡμῶν Θρᾷκες μὲν μετ' Εὐμόλπου τοῦ Ποσειδῶνος, Σκύθαι δὲ μετ' Ἀμαζόνων τῶν Ἄρεως θυγατέρων, οὐ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, ἀλλὰ καθ' ὃν ἑκάτεροι τῆς Εὐρώπης ἐπῆρχον, μισοῦντες μὲν ἅπαν τὸ τῶν Ἑλλήνων γένος, ἰδίᾳ δὲ πρὸς ἡμᾶς ἐγκλήματα ποιησάμενοι, νομίζοντες ἐκ τούτου τοῦ τρόπου πρὸς μίαν μὲν πόλιν κινδυνεύσειν, [69] ἁπασῶν δ' ἅμα κρατήσειν
Και ποιοι είναι όμως οι μόνοι αυτόχθονες κάτοικοι της Ελλάδος κατά τον Ισοκράτη? Φυσικά οι Αθηναίοι, και μόνο.
ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς, οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους, [25] τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν: μόνοις γὰρ ἡμῖν τῶν Ἑλλήνων τὴν αὐτὴν τροφὸν καὶ πατρίδα καὶ μητέρα καλέσαι προσήκει. καίτοι χρὴ τοὺς εὐλόγως μέγα φρονοῦντας καὶ περὶ τῆς ἡγεμονίας δικαίως ἀμφισβητοῦντας καὶ τῶν πατρίων πολλάκις μεμνημένους τοιαύτην τὴν ἀρχὴν τοῦ γένους ἔχοντας φαίνεσθαι.
................................................
Ηρόδοτος (έχει και πιο κάτω άλλη ενότητα για Ηρόδοτο)
Ο Ηρόδοτος για την εξυπνάδα των Αθηναίων. παράγραφο 60 του Βιβλίου Α,
Αλλά έπειτα από λίγο καιρό οι οπαδοί του Μεγακλή και του Λυκούργου συμφιλιώθηκαν και έδιωξαν τον Πεισίστρατο. Έτσι ο Πεισίστρατος πήρε για πρώτη φορά την εξουσία και πριν ακόμα την σταθεροποιήσει, την έχασε. Εκείνοι όμως που τον είχαν διώξει διχάστηκαν πάλι και άρχισαν αγώνα μεταξύ τους. Ο Μεγακλής, εξαντλημένος πια από τον εσωτερικό σπαραγμό, μήνυσε στον Πεισίστρατο ότι θα τον βοηθούσε να γίνει πάλι τύραννος αν δεχόταν να πάρει γυναίκα την κόρη του. Ο Πεισίστρατος δέχτηκε την πρόταση κι έγινε μεταξύ τους η ακόλουθη συμφωνία: Για να γυρίσει ο Πεισίστρατος από την εξορία, μεταχειρίστηκαν ένα πολύ χοντρό, κατά τη γνώμη μου, τέχνασμα – αφού μάλιστα από αρκετό καιρό ο ελληνικός λαός διακρινόταν από τους βαρβάρους, τόσο επειδή ήταν πιο έξυπνος, όσο κι επειδή ήταν λιγότερο άπειρος και αφελής – και μάλιστα το μεταχειρίστηκαν εναντίον των Αθηναίων, οι οποίοι θεωρούνται οι εξυπνότεροι από όλους τους άλλους Έλληνες. Στον δήμο Παιανίας ζούσε μια γυναίκα που την έλεγαν Φύα. Ήταν ψηλή τέσσερεις πήχες παρά τρία δάχτυλα και πολύ ωραία. Την γυναίκα αυτή, αφού της φόρεσαν πανοπλία, την κάθισαν επάνω σ’ ένα άρμα και αφού της έδειξαν πώς έπρεπε να στέκεται για να φαίνεται μεγαλοπρεπής, την οδήγησαν με το άρμα στην πόλη όπου είχαν στείλει από πριν διαλαλητές, οι οποίοι, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαν λάβει, φώναζαν: «Αθηναίοι, ελάτε να υποδεχτείτε τον Πεισίστρατο, που η ίδια η Αθηνά τον εκτιμάει περισσότερο απ’ όλους τους ανθρώπους, και οδηγεί στην ακρόπολή της». Αυτά φώναζαν οι κήρυκες και αμέσως διαδόθηκε η φήμη στους δήμους της υπαίθρου ότι η Αθηνά η ίδια οδηγούσε τον Πεισίστρατο στην ακρόπολη και οι κάτοικοι της πολιτείας πείσθηκαν ότι η γυναίκα εκείνη ήταν πραγματικά η θεά. Την προσκύνησαν και υποδέχτηκαν τον Πεισίστρατο (μτφ. Α. Βλάχος).
Ο Ηρόδοτος λοιπόν μάλλον ειρωνεύεται την φημολογούμενη εξυπνάδα των Ελλήνων, έναντι των βαρβάρων και ειδικά των Αθηναίων που έφαγαν το παραμύθι αμάσητο.....
Ας δούμε και την άποψη του Ηροδότου για την ενότητα των Ελλήνων έναντι των Περσών
«Μετά ο Δαρείος προσπάθησε να καταλάβει τι είχαν στο νου τους οι Έλληνες• θα του αντιστέκονταν, ή θα του παραδίδονταν. Έστειλε, λοιπόν, κήρυκες σε όλη την Ελλάδα να ζητήσουν γην και ύδωρ για τον βασιλιά. Άλλους έστειλε στην Ελλάδα και άλλους στις παραθαλάσσιες φόρου υποτελείς του πολιτείες, να τις διατάξουν να ετοιμάσουν πολεμικά και μεταγωγικά πλοία.
Οι πολιτείες άρχισαν να ετοιμάζουν τα καράβια, και στους κήρυκες που έρχονταν στην Ελλάδα πολλοί από τους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας έδωσαν τα όσα ζητούσε ο Πέρσης καθώς και όλοι ανεξαίρετα οι νησιώτες. Έτσι, λοιπόν, και οι άλλοι νησιώτες έδωσαν γην και ύδωρ στον Δαρείο, αλλά και οι Αιγινήτες» (Γ, 48-9).
«Εκείνοι που έδωσαν γην και ύδωρ ήσαν οι εξής: Οι Θεσσαλοί, οι Δόλοπες, οι Αινιάτες, οι Περραιβοί, οι Λοκροί, οι Μάγνητες, οι Μαλιείς, οι Αχαιοί της Φθιώτιδας, οι Θηβαίοι και οι άλλοι Βοιωτοί εκτός από τους Θεσπιείς και τους Πλαταιείς. Εναντίον αυτών ορκίστηκαν οι άλλοι Έλληνες, όσοι είχαν αποφασίσει να πολεμήσουν τον βάρβαρο. Ο όρκος ήταν αυτός: Όσοι Έλληνες προσχώρησαν στον Πέρση χωρίς να εξαναγκαστούν σε αυτό, όταν τα πράγματα αποκατασταθούν, θα δώσουν το δέκατο των αγαθών τους στον θεό των Δελφών». (Ζ, 132)
Οι Έλληνες λοιπόν δεν ήταν και τόσο γενναιόφρονες στο σύνολό τους έναντι των βαρβάρων και μάλιστα όταν έβλεπαν τα σκούρα, δεν δίσταζαν να βοηθήσουν ενεργά τους βάρβαρους.
«Οι Θεσσαλοί εμήδισαν στην αρχή από ανάγκη κι έδειξαν φανερά ότι δεν συμφωνούσαν με τις μηχανοραφίες των Αλευαδών [= Θεσσαλοί αριστοκράτες, που ακολουθούσαν φιλοπερσική πολιτική] (Ζ, 172).
«οι Θεσσαλοί, χωρίς συμμάχους πια, πήγαν ευθύς με το μέρος των Μήδων χωρίς κανένα δισταγμό, τόσο που κατά τις επιχειρήσεις φάνηκαν πάρα πολλοί χρήσιμοι στον βασιλιά» (Ζ, 174).
Ίσως οι μόνοι που έδειξαν πραγματικά ανδρεία και θάρρος ήταν οι πολίτες της ισχυρότερης πόλης της Ελλάδος, οι Αθηναίοι μια και η καταστροφή της πόλης τους ήταν σχεδόν αναμενόμενη.
Φαίνεται πως ο Ηρόδοτος αν και γενικά θεωρείται ότι υποστηρίζει την Ελληνικότητα των Μακεδόνων φαίνεται ότι την αμφισβητεί συνάμα.
Ας πούμε μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν τους Μακεδόνες Έλληνες, αλλά βάρβαρους και μόνο μετά από την απόδειξη του Αλέξανδρου ότι είναι από το Άργος και όχι από την Μακεδονία, τον δέχθηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες.
22. ὁ μέν νυν τῶν Περσέων τούτων θάνατος οὕτω καταλαμφθεὶς ἐσιγήθη. Ἕλληνας δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθε λόγοισι ἀποδέξω ὡς εἰσὶ Ἕλληνες, πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. [2] Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ.
Στο βιβλίο Β’ του Ηροδότου (μτφ. Α. Βλάχου, εκδ. Παπαδήμα), διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
«Όσο για τα ανθρώπινα πράγματα, όλα όσα μου είπαν οι ιερείς συμφωνούσαν στο ότι πρώτοι απ’ όλους τους ανθρώπους οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν το ηλιακό έτος και το διαίρεσαν σε δώδεκα μέρη και σ’ εποχές. Μου είπαν ότι κατέληξαν σ’ αυτό το συμπέρασμα παρατηρώντας τα άστρα. Εγώ νομίζω ότι σ’ αυτόν τον υπολογισμό είναι σοφώτεροι από τους Έλληνες (σοφώτερον Ελλήνων, εμοί δοκέειν), γιατί οι Έλληνες κάθε τρίτο χρόνο προσθέτουν έναν εμβόλιμο μήνα, ώστε να συμπίπτουν οι εποχές, ενώ οι Αιγύπτιοι έχουν δώδεκα μήνες από τριάντα μέρες τον καθένα, και κάθε χρόνο προσθέτουν πέντε μέρες επί πλέον και έτσι ο κύκλος των εποχών είναι γι’ αυτούς πάντα ο ίδιος.
»Μου είπαν επίσης, πως πρώτοι οι Αιγύπτιοι έδωσαν τα δώδεκα ονόματα στους θεούς και οι Έλληνες τα πήραν από αυτούς και ότι εκείνοι πρώτοι αφιέρωσαν στους θεούς βωμούς και αγάλματα και ναούς και πρώτοι σκάλισαν ζώα σε πέτρα. Για τα περισσότερα από αυτά, τα ίδια τα πράγματα μου απέδειξαν ότι έτσι ήσαν» (§4).
«Αν λοιπόν τα συμπεράσματά μου είναι ορθά, τότε τα όσα πιστεύουν οι Ίωνες για την Αίγυπτο δεν είναι σωστά.Αν πάλι οι Ίωνες έχουν δίκιο, τότε μπορώ ν’ αποδείξω ότι δεν ξέρουν να λογαριάζουν ούτε οι Ίωνες ούτε οι Έλληνες, που λένε ότι ολόκληρη η γη διαιρείται σε τρία μέρη, την Ευρώπη, την Ασία και τη Λιβύη» (§16).
«Μερικοί Έλληνες θέλοντας να φανούν έξυπνοι έδωσαν τρεις εξηγήσεις για τις πλημμύρες του Νείλου. Με τις δύο από τις εξηγήσεις αυτές δεν αξίζει ούτε να ασχοληθεί κανείς παρά μόνο για να τις αναφέρει. (§18) [...] Η τρίτη εξήγηση είναι η πιο αληθοφανής, αλλά και εκείνη που απέχει περισσότερο από την αλήθεια» (§22).
«Οι Έλληνες είναι απρόσεκτοι και λένε και άλλα πολλά, ο δε ακόλουθος μύθος που λένε για τον Ηρακλή είναι κι αυτός ανόητος» (§45).
[2] Ἀθηναίοισι γὰρ ἤδη τηνικαῦτα ἐς Ἕλληνας τελέουσι Πελασγοὶ σύνοικοι ἐγένοντο ἐν τῇ χώρῃ, ὅθεν περ καὶ Ἕλληνες ἤρξαντο νομισθῆναι. ὅστις δὲ τὰ Καβείρων ὄργια μεμύηται, τὰ Σαμοθρήικες ἐπιτελέουσι παραλαβόντες παρὰ Πελασγῶν, οὗτος ὡνὴρ οἶδε τὸ λέγω· [3] τὴν γὰρ Σαμοθρηίκην οἴκεον πρότερον Πελασγοὶ οὗτοι οἵ περ Ἀθηναίοισι σύνοικοι ἐγένοντο, [καὶ παρὰ τούτων Σαμοθρήικες τὰ ὄργια παραλαμβάνουσι]. [4] ὀρθὰ ὦν ἔχειν τὰ αἰδοῖα τἀγάλματα τοῦ Ἑρμέω Ἀθηναῖοι πρῶτοι Ἑλλήνων μαθόντες παρὰ Πελασγῶν ἐποιήσαντο· οἱ δὲ Πελασγοὶ ἱρόν τινα λόγον περὶ αὐτοῦ ἔλεξαν, [τὰ ἐν τοῖσι ἐν Σαμοθρηίκῃ μυστηρίοισι δεδήλωται]. 52. ἔθυον δὲ πάντα πρότερον οἱ Πελασγοὶ θεοῖσι ἐπευχόμενοι, ὡς ἐγὼ ἐν Δωδώνῃ οἶδα ἀκούσας, ἐπωνυμίην δὲ οὐδ᾽ οὔνομα ἐποιεῦντο οὐδενὶ αὐτῶν· οὐ γὰρ ἀκηκόεσάν κω. θεοὺς δὲ προσωνόμασαν σφέας ἀπὸ τοῦ τοιούτου, ὅτι κόσμῳ θέντες τὰ πάντα πρήγματα καὶ πάσας νομὰς εἶχον. [2] ἔπειτα δὲ χρόνου πολλοῦ διεξελθόντος ἐπύθοντο ἐκ τῆς Αἰγύπτου ἀπικόμενα τὰ οὐνόματα τῶν θεῶν τῶν ἄλλων, (Διονύσου δὲ ὕστερον πολλῷ ἐπύθοντο). καὶ μετὰ χρόνον ἐχρηστηριάζοντο περὶ τῶν οὐνομάτων ἐν Δωδώνῃ· (τὸ γὰρ δὴ μαντήιον τοῦτο νενόμισται ἀρχαιότατον τῶν ἐν Ἕλλησι χρηστηρίων εἶναι, καὶ ἦν τὸν χρόνον τοῦτον μοῦνον). [3] ἐπεὶ ὦν ἐχρηστηριάζοντο ἐν τῇ Δωδώνῃ οἱ Πελασγοὶ εἰ ἀνέλωνται τὰ οὐνόματα τὰ ἀπὸ τῶν βαρβάρων ἥκοντα, ἀνεῖλε τὸ μαντήιον χρᾶσθαι. ἀπὸ μὲν δὴ τούτου τοῦ χρόνου ἔθυον τοῖσι οὐνόμασι τῶν θεῶν χρεώμενοι· παρὰ δὲ Πελασγῶν Ἕλληνες ἐξεδέξαντο ὕστερον.
51. ... Οι Πελασγοί κατοικούσαν στην ίδια χώρα με τους Αθηναίους όταν αυτοί ηριθμούντο ήδη μεταξυ των Ελλήνων και τούτου ένεκα άρχισαν και οι Πελασγοί να νομίζονται Ελληνες. Οποιος δε εμυήθη στα μυστήρια των Καβείρων τα οποία τελούν οι Σαμοθράκες παραλαβόντες αυτά από τους Πελασγούς, εκείνος γνωρίζει τι λέγω. Οι δε Πελασγοί, πριν μεταβούν στην Αττική, κατοικούσαν
στην Σαμοθράκη, και από τούτους παρέλαβαν τα μυστήρια οι Σαμοθράκες. Πρώτοι λοιπόν οι Αθηναίοι παραλαβόντες αυτά έκαναν αγάλματα του Ερμού με το αιδοίον ορθόν. Οι Πελασγοι αποδίδουν σε αυτό αιτία ιερά, την οποία εξηγουν στα μυστήρια της Σαμοθράκης.
52. Πρότερον οι Πελασγοί ευχόμενοι προσέφεραν στους θεούς παντός είδους προσφορές, ως με εβεβαιωσαν στην Δωδώνη, χωρίς να δίδουν εις αυτούς ούτε όνομα ιδιαίτερον ούτε επώνυμον, διότι δεν είχαν ακούσει ως τότε κάτι τέτοιο. Τους ονόμαζαν θεούς για μόνον τον λόγο ότι τακτοποιήσαντες το σύμπαν το κυβερνούσαν. Έπειτα, μετά από παρέλευση πολλών χρόνων, έμαθαν από την Αίγυπτο τα ονόματα των άλλων θεών. Το δε του Διονύσου έμαθαν πολύ αργότερα. Περί των ονοματων τούτων ερώτησαν το μαντείο της Δωδώνης εκείνο που οι Ελληνες θεωρούν ως αρχαιότατο και το μόνο τότε. Όταν λοιπόν οι Πελασγοί ρώτησαν αν θα έπρεπε να λάβουν ονόματα των βαρβάρων το μαντείο τους είπε «Λάβε». Εκτοτε θυσίαζαν μεταχειριζόμενοι τα ονόματα αυτά των θεών, τα οποία στο τέλος παράλαβαν οι Ελληνες από αυτούς.
...............................
Πλάτωνας
Ο Πλάτωνας σαφέστατα τονίζει την συνάφεια των Ελλήνων και προωθεί μια κοινή δράση έναντι την βαρβάρων. Κάτι αναμενόμενο σε μια περίοδο που ο Πέρσες προσπαθούν να βάλουν χέρι στην περιοχή στρέφοντας την μια πόλη έναντι της άλλης.
Αλλά η εχθρότητα που εντοπίζει ο Πλάτωνας δεν συνιστά υποτίμηση, μια και αποδέχεται ότι η ιδανική πολιτεία μπορεί να εμφανιστεί σε βαρβαρικό τόπο. Άρα ο Πλάτωνας δεν θεωρεί ούτε κατώτερους, ούτε ανεπίδεκτους τελείωσης τους βάρβαρους, τους θεωρεί μόνο εχθρούς.
«Αν λοιπόν στην απεραντοσύνη του παρελθόντος έχει συμβεί εξαιρετικά προικισμένοι φιλόσοφοι να αναλάβουν, ωθούμενοι από κάποια ανάγκη, μια πολιτεία ή αν αυτό συμβαίνει και τώρα σε κάποιον μακρινό βαρβαρικό τόπο που δεν μπορεί να τον φθάσει το μάτι μας ή αν πρόκειται να συμβεί κάποτε αργότερα, σχετικά με αυτό έχουμε όλη τη διάθεση να υποστηρίξουμε με επιχειρήματα ότι έχει υπάρξει η πολιτεία που περιγράψαμε και υπάρχει και τώρα και θα υπάρξει και στο μέλλον» (499c7-d3, μτφ. Ν. Σκουτερόπουλος).
Αλλά ο Πλάτωνας έχει καθόλου ξεκάθαρη άποψη για τη μη καθαρή καταγωγή των Ελλήνων, στους προγόνους των οποίων βάζει και βάρβαρους....
Πλάτων (Θεαίτητος, 174e-175a):
«Όταν κάποιοι υμνούν τη γενιά τους, ότι τάχα κάποιος είναι ευγενής λέγοντας ότι έχει εφτά παππούδες πλούσιους, ο φιλοσοφημένος άνθρωπος θεωρεί ότι είναι λόγια εντελώς κοντόθωρων και αμβλύνοων ανθρώπων, οι οποίοι εξαιτίας της απαιδευσιάς τους δεν μπορούν να εστιάζουν πάντοτε στο σύνολο, ούτε να αναλογιστούν ότι στον κάθε άνθρωπο αντιστοιχούν αναρίθμητες χιλιάδες παππούδων και προγόνων, πλούσιοι και φτωχοί, βασιλιάδες και δούλοι, βάρβαροι και Έλληνες, πολλές χιλιάδες για τον καθένα.»
Και πάμε και στον Πλούταρχο που μας μιλά για τον "θολοκουλτουριάρη ανθέλληνα" Αλέξανδρο:
Πλούταρχος (Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, 329):
«Ο Αλέξανδρος πίστευε ότι ήρθε θεόσταλτος ως κοινός συμφιλιωτής και ειρηνοποιός όλων, από τους οποίους όσους δεν έπειθε με το λόγο να συμφωνήσουν μαζί του τους εξανάγκαζε με τα όπλα, και συνένωνε τους πάντες από παντού ώστε να γίνουν ένα, αναμειγνύοντας σαν σε κρατήρα φιλίας τις ζωές, τα ήθη, τους γάμους και τις συνήθειές τους, και πρόσταξε όλους να θεωρούν πατρίδα τους την οικουμένη, ακρόπολη και φρουρά το στρατόπεδο, συγγενείς τους ενάρετους, και αλλόφυλους τους κακούς. Και το ελληνικό και το βαρβαρικό στοιχείο να μην διακρίνονται από τη χλαμύδα, την πέλτη, το σπαθί και το μανδύα, αλλά το ελληνικό να τεκμαίρεται από την αρετή, και το βαρβαρικό από την κακία, και να θεωρούνται κοινά τα ρούχα, τα τραπέζια, οι γάμοι και οι συνήθειες, και τα παιδιά τους να προέρχονται από μικτούς δεσμούς αίματος».
Οπότε ο Αλέξανδρος είχε στόχο την ένωση Ελλήνων και βαρβάρων, και εστιάζονταν στην ηθική και όχι στην καταγωγή.
Κάτι που ίσως σχετίζονταν με την εικόνα που είχε ο Αλέξανδρος για τους Μακεδόνες. Ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί ότι έπρεπε να έρθει ο πατέρας του για να τους εκπολιτίσει. Κάτι που συμφωνεί με τα λόγια του Ισοκράτη για αλλόφυλους.
Και τελειώνω με άλλο ένα λόγο που αποδίδεται στον Αλέξανδρο.
Θα αρχίσω το λόγο μου, όπως άλλωστε αρμόζει, από τον πατέρα μου, τον Φίλιππο. Ο Φίλιππος σας πήρε περιπλανώμενους και πένητες - φορώντας προβιές βοσκούσατε οι πιο πολλοί λίγα πρόβατα πάνω στα βουνά και πολεμούσατε γι' αυτά χωρίς επιτυχία με τους Ιλλυριούς και τους Τριβαλλούς και με τους όμορους Θράκες . Αντί για προβιές σας έδωσε να φοράτε χλαμύδες, σας κατέβασε από τα βουνά στους κάμπους, σας κατέστησε αξιόμαχους απέναντι στους γείτονές σας βαρβάρους, ώστε να στηρίζεστε για τη σωτηρία σας όχι πια στις οχυρές τοποθεσίες αλλά στη γεναιότητά σας, σας έκανε κατοίκους πόλεων και οργάνωσε τη ζωή σας με σωστούς νόμους και ανάλογα έθιμα. Από δούλους και υπηκόους σας μετέτρεψε σε κυρίους των ίδιων εκείνων βαρβάρων, στο έλεος των οποίων ήσασταν προηγουμένως εσείς οι ίδιοι και τα υπάρχοντά σας. [...][Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, 7,9. Μτφ. Θ.Κ. Στεφανόπουλος. Ολόκληρο το μεταφρασμένο απόσπασμα θα το βρείτε στη σελ. 58 του σχολικού βιβλίου "Αρχαία Ελλάδα- Ο Τόπος και οι Άνθρωποι" της Β' Γυμνασίου].
Θουκυδίδης
http://www.greek-language.gr/greekLa...html?t=164&m=1
φαίνεται γὰρ ἡ νῦν Ἑλλὰς καλουμένη οὐ πάλαι βεβαίως οἰκουμένη, ἀλλὰ μεταναστάσεις τε οὖσαι τὰ πρότερα καὶ ῥᾳδίως ἕκαστοι τὴν ἑαυτῶν ἀπολείποντες βιαζόμενοι ὑπό τινων αἰεὶ πλειόνων.
....................
...........
τὴν γοῦν Ἀττικὴν ἐκ τοῦ ἐπὶ πλεῖστον διὰ τὸ λεπτόγεων ἀστασίαστον οὖσαν ἄνθρωποι ᾤκουν οἱ αὐτοὶ αἰεί. [1.2.6] καὶ παράδειγμα τόδε τοῦ λόγου οὐκ ἐλάχιστόν ἐστι διὰ τὰς μετοικίας ἐς τὰ ἄλλα μὴ ὁμοίως αὐξηθῆναι· ἐκ γὰρ τῆς ἄλλης Ἑλλάδος οἱ πολέμῳ ἢ στάσει ἐκπίπτοντες παρ’ Ἀθηναίους οἱ δυνατώτατοι ὡς βέβαιον ὂν ἀνεχώρουν, καὶ πολῖται γιγνόμενοι εὐθὺς ἀπὸ παλαιοῦ μείζω ἔτι ἐποίησαν πλήθει ἀνθρώπων τὴν πόλιν, ὥστε καὶ ἐς Ἰωνίαν ὕστερον ὡς οὐχ ἱκανῆς οὔσης τῆς Ἀττικῆς ἀποικίας ἐξέπεμψαν. Μετάφραση:
[1.2.1] Διότι είναι προφανές ότι η χώρα που καλείται σήμερον Ελλάς δεν ήτο μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ' εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλάς δυσκολίας εγκατέλειπαν τας εστίας των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. ......
[1.2.5] Η Αττική, εν πάση περιπτώσει, λόγω του ότι το έδαφός της είναι ισχνόν και πτωχόν, υπήρξεν ανέκαθεν απηλλαγμένη από στάσεις και δια τον λόγον αυτόν διετήρησε πάντοτε τους ιδίους κατοίκους. [1.2.6] Και έχομεν εδώ απόδειξιν του ισχυρισμού μου, ότι, λόγω της μεταναστεύσεως, τα άλλα μέρη της Ελλάδος δεν ηυξήθησαν εις πληθυσμόν όπως η Αττική. Διότι οι δυνατώτεροι από εκείνους, όσοι ένεκα εξωτερικών πολέμων ή εσωτερικών στάσεων εξεδιώκοντο από την άλλην Ελλάδα, κατέφευγαν εις τας Αθήνας ως εις τόπον ασφαλή, και, πολιτογραφούμενοι, κατέστησαν την πόλιν, ευθύς από τους παλαιοτάτους χρόνους, ακόμη πλέον πολυάνθρωπον, εις τρόπον ώστε επειδή η Αττική απέβη ανεπαρκής δια τον πληθυσμόν της πόλεως, οι Αθηναίοι απέστειλαν αποικίας εις την Ιωνίαν.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θουκυδίδης θεωρούσε ότι εντός της Ελλάδος λάμβαναν χώρα μεταναστεύσεις και ειδικά η Αττική διατηρούσε τον αρχικό της πληθυσμό αλλά στην Αθήνα κατέφευγαν και όσοι εξεδιόκοντο από άλλα μέρη πολιτογραφούμενοι.......
«Λίγα χρόνια προτού αρχίσει ο σημερινός πόλεμος [σ.σ. ο Πελοποννησιακός], ο λαός της Επιδάμνου εξόρισε τους ολιγαρχικούς, οι οποίοι ενώθηκαν με τους βαρβάρους και έκαναν ληστρικές επιδρομές εναντίον της πολιτείας και από στεριά και από θάλασσα».
(Θουκ., Α, 24, μτφ. Α. Βλάχος)
«Όταν οι Λακεδαιμόνιοι ανακάλεσαν, την πρώτη φορά, τον Σπαρτιάτη Παυσανία από την αρχιστρατηγία του στον Ελλήσποντο, τον δίκασαν και τον αθώωσαν, αλλά δεν του εμπιστεύτηκαν πια επίσημη αποστολή στο εξωτερικό.Εκείνος, όμως, χωρίς την άδεια των Λακεδαιμονίων, πήρε ένα πλοίο από την Ερμιόνη και πήγε στον Ελλήσποντο, τάχα για να πολεμήσει κι εκείνος με τους Έλληνες, αλλά πραγματικά για να συνενοηθεί με τον Βασιλέα [σ.σ. ναι, τον Πέρση] –όπως το είχε κάνει και την πρώτη φορά – φιλοδοξώντας να γίνει ηγεμόνας των Ελλήνων».
(Θουκ. Α, 128, μτφ Α. Βλάχος)
Επιστολή Παυσανία προς Πέρση Βασιλιά:
«Ο Παυσανίας, ηγεμών της Σπάρτης, επιθυμεί να σ’ ευχαριστήσει και σου παραδίνει τους αιχμαλώτους πολέμου. Σου προτείνω, αν είσαι σύμφωνος, να πάρω γυναίκα την κόρη σου και να υποτάξω στην εξουσία σου την Σπάρτη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Νομίζω ότι είμαι σε θέση να το επιτύχω αν συνεννοηθούμε. Αν είσαι σύμφωνος, στείλε στην παραλία έμπιστο άνθρωπό σου με τον οποίο θα συνεννοηθούμε».
(Θουκ. Α, 128, μτφ Α. Βλάχος)
Απάντηση Πέρση Βασιλιά προς Παυσανία:
«Ο Βασιλεύς Ξέρξης προς τον Παυσανία. Και η εξυπηρέτηση που μου έκανες, στέλνοντάς μου τους αιχμαλώτους του Βυζαντίου πέρα από την θάλασσα, θα μείνει για πάντα γραμμένη σαν ευεργεσία στα κατάστιχα του οίκου μου και οι προτάσεις σου μου αρέσουν. Ούτε η μέρα ούτε η νύχτα δεν πρέπει να σου είναι εμπόδιο για να εργάζεσαι δραστήρια, ώστε να εκτελέσεις τα όσα μου υπόσχεσαι. Καμιά δαπάνη σε χρυσό και ασήμι δεν πρέπει να θεωρείς εμπόδιο ούτε την ανάγκη όσου στρατού, όπου και αν τον χρειαστείς. Συνεργάσου, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη, με τον Αρτάβαζο που σου έστειλα, ώστε να εκπληρωθούν οι κοινοί μας σκοποί κατά τον καλύτερο κ’ ενδοξότερο τρόπο».
(Θουκ. Α, 129, μτφ Α. Βλάχος)
Η αντίδραση του γαλαζοαίματου και Σπαρτιάτου ενδόξου Παυσανία; Για άκου:
«Όταν έλαβε το γράμμα, αυτό, ο Παυσανίας, που είχε μεγάλο όνομα μεταξύ των Ελλήνων από την αρχιστρατηγία του στην Πλάταια, ένιωσε μεγάλη έπαρση και δεν ήθελε πια να ζει με τον απλό τρόπο των συμπατριωτών του. Έβγαινε από το Βυζάντιο στολισμένος σαν Μήδος, περιόδευε στην Θράκη έχοντας Μήδους κι Αιγυπτίους σωματοφύλακες κ’ έδινε γεύματα κατά τον μηδικό τρόπο».
(Θουκ. Α, 130, μτφ Α. Βλάχος)
----------------------
Συμπέρασμα, οι αρχαίοι Έλληνες συγραφείς δεν είχαν συνολικά τη εικόνα που μας παρουσιάζουν οι εθνικιστικοί κύκλοι για την καθαρότητα της φυλής ούτε για την κατωτερότητα των βαρβάρων, ούτε για την αυτοχθονία των Ελλήνων, ούτε για την σημασία της καταγωγής.
Τους βρίσκω να αντιμετωπίζουν το θέμα πολύ πιο εμπνευσμένα από πολλούς σημερινούς εθνικόφρονες. Λαμβανομένου δε υπόψη ότι δεν είχαν τις γνώσεις που έχουν οι σημερινοί Έλληνες στην διάθεσή τους.
--------------------
Περί Μακεδονίας
Όμηρος
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/..._2_711_785.htm
Του Φηρητιάδη επρώτευαν οι εξαίσιες φοράδες, τες έζεψεν ο Εύμηλος και ωσάν πουλιά πετούσαν, ομότριχες, ομήλικες, με νώτα σταφνισμένα. Τες έθρεψ’ ο αργυρότοξος Απόλλων στην Πηρείαν, φυγής και τρόμου πρόξενα, δυο θηλυκά πουλάρια.
Και των ανδρών επρώτευεν ο Τελαμώνιος Αίας, ενόσω ακόμη εθύμωνεν ο ασύγκριτος Πηλείδης.
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/..._877_telos.htm
Οι τοξοφόροι Παίονες με τον Πυραίχμην ήλθαν μακρόθε, από τον Αξιόν, πλατύροο ποτάμι το ωραιότερο της γης, και απ’ την Αμυδώνα.
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/..._6_144_285.htm
Όθεν στο Άργος μέσα εγώ φίλος σου είμαι ξένος. Και συ σ’ εμένα, στον λαόν αν έλθω των Λυκίων.
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/...16_160_334.htm
Την λόγχην πρωτοακόντισεν ο Πάτροκλος στην μέσην οπού εκτυπιούνταν πάμπολλοι, στην άκρην στο καράβι αυτό που ο Πρωτεσίλαος είχεν οδηγήσει ο μέγας, και τον Πυραίχμην, αρχηγόν των ιππικών Παιόνων, που απ’ τον πλατύροον Αξιόν στην Αμυδώνα πίνουν, στον δεξιόν ώμον κτύπησε κι έπεσε αυτός με βόγγον.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι πιο πάνω αναφορές δείχνουν κάτι για την Ελληνικότητα των κατοικούνταν στην Μακεδονία όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Ας πούμε οι Παίονες που συστρατεύονταν ενάντια στην Τρία και οι Παίονες που υπερασπίζονται την Τρία κατά τα άνω χωρία, φαίνεται από κάπου ότι είναι Ελληνικό ή μη έθνος?
Ηρόδοτος
22. ὁ μέν νυν τῶν Περσέων τούτων θάνατος οὕτω καταλαμφθεὶς ἐσιγήθη. Ἕλληνας δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθε λόγοισι ἀποδέξω ὡς εἰσὶ Ἕλληνες, πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. [2] Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ.
Μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν τους Μακεδόνες Έλληνες, αλλά βάρβαρους και μόνο μετά από την απόδειξη του Αλέξανδρου ότι είναι από το Άργος και όχι από την Μακεδονία, τον δέχθηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες. Δεν τον δέχθηκαν λοιπόν σαν Μακεδόνα αλλά σαν Αργείο.
Επίσης αμφισβητεί την καταγωγή των Σπαρτιατών που τους θεωρεί Αιγύπτιους
53. ταῦτα μὲν Λακεδαιμόνιοι λέγουσι μοῦνοι Ἑλλήνων· τάδε δὲ κατὰ τὰ λεγόμενα ὑπ᾽ Ἑλλήνων ἐγὼ γράφω, τούτους τοὺς Δωριέων βασιλέας μέχρι μὲν δὴ Περσέος τοῦ Δανάης, τοῦ θεοῦ ἀπεόντος, καταλεγομένους ὀρθῶς ὑπ᾽ Ἑλλήνων καὶ ἀποδεικνυμένους ὡς εἰσὶ Ἕλληνες· ἤδη γὰρ τηνικαῦτα ἐς Ἕλληνας οὗτοι ἐτέλεον. [2] ἔλεξα δὲ μέχρι Περσέος τοῦδε εἵνεκα, ἀλλ᾽ οὐκ ἀνέκαθεν ἔτι ἔλαβον, ὅτι οὐκ ἔπεστι ἐπωνυμίη Περσέι οὐδεμία πατρὸς θνητοῦ, ὥσπερ Ἡρακλέι Ἀμφιτρύων. ἤδη ὦν ὀρθῷ χρεωμένῳ μέχρι Περσέος ὀρθῶς εἴρηταί μοι· ἀπὸ δὲ Δανάης τῆς Ἀκρισίου καταλέγοντι τοὺς ἄνω αἰεὶ πατέρας αὐτῶν φαινοίατο ἂν ἐόντες οἱ τῶν Δωριέων ἡγεμόνες Αἰγύπτιοι ἰθαγενέες.
Αυτά λένε, μόνοι απ’ όλους τους άλλους Έλληνες, οι Λακεδαιμόνιοι. Τώρα θα αναφέρω τι λένε όλοι οι άλλοι Έλληνες. Σωστά οι Έλληνες αριθμούν τους βασιλιάδες των Δωριέων έως τον Περσέα, γιο της Δανάης, εκτός βέβαια από τον πατέρα του θεό, και τους θεωρούν Έλληνες. Από την εποχή εκείνη τους θεωρούσαν Έλληνες. Ανάφερα την γενεαλογία έως τον Περσέα, χωρίς να προχωρήσω στα πιο παλιά, για τον εξής λόγο: δεν αναφέρεται κανένα όνομα θνητού πατέρα του Περσέα, όπως για τον Ηρακλή αναφέρεται ο Αμφιτρύων. Λέγοντας έως τον Περσέα, νομίζω πως μιλώ σωστά. Αν προχωρήσει κανείς τώρα προς τα πάνω, στην γενεαλογία της Δανάης, κόρης του Ακρισίου, θα φανεί ότι οι ηγεμόνες των Δωριέων ήσαν Αιγύπτιοι από καταγωγή»
(ΣΤ, 53, μετάφραση Α. Βλάχου).
Πάμε τώρα στον Ηρόδοτο Α56
56. [1] τούτοισι ἐλθοῦσι τοῖσι ἔπεσι ὁ Κροῖσος πολλόν τι μάλιστα πάντων ἥσθη, ἐλπίζων ἡμίονον οὐδαμὰ ἀντ᾽ ἀνδρὸς βασιλεύσειν Μήδων, οὐδ᾽ ὦν αὐτὸς οὐδὲ οἱ ἐξ αὐτοῦ παύσεσθαι κοτὲ τῆς ἀρχῆς. μετὰ δὲ ταῦτα ἐφρόντιζε ἱστορέων τοὺς ἂν Ἑλλήνων δυνατωτάτους ἐόντας προσκτήσαιτο φίλους, [2] ἱστορέων δὲ εὕρισκε Λακεδαιμονίους καὶ Ἀθηναίους προέχοντας τοὺς μὲν τοῦ Δωρικοῦ γένεος τοὺς δὲ τοῦ Ἰωνικοῦ. ταῦτα γὰρ ἦν τὰ προκεκριμένα, ἐόντα τὸ ἀρχαῖον τὸ μὲν Πελασγικὸν τὸ δὲ Ἑλληνικὸν ἔθνος. καὶ τὸ μὲν οὐδαμῇ κω ἐξεχώρησε, τὸ δὲ πολυπλάνητον κάρτα. [3] ἐπὶ μὲν γὰρ Δευκαλίωνος βασιλέος οἴκεε γῆν τὴν Φθιῶτιν, ἐπὶ δὲ Δώρου τοῦ Ἕλληνος τὴν ὑπὸ τὴν Ὄσσαν τε καὶ τὸν Ὄλυμπον χώρην, καλεομένην δὲ Ἱστιαιῶτιν· ἐκ δὲ τῆς Ἱστιαιώτιδος ὡς ἐξανέστη ὑπὸ Καδμείων, οἴκεε ἐν Πίνδῳ Μακεδνὸν καλεόμενον· ἐνθεῦτεν δὲ αὖτις ἐς τὴν Δρυοπίδα μετέβη καὶ ἐκ τῆς Δρυοπίδος οὕτω ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Δωρικὸν ἐκλήθη.
Αν το καταλαβαίνω καλά μια και δεν βρήκα μετάφραση, μας λέει ότι στην Περιοχή της Ελλάδος είχαμε δύο έθνη, το Πελασγικόν και το Ελληνικόν. Το Πελασγικόν έμενε σταθερά σε μια περιοχή ενώ το Ελληνικό ήταν μεταναστευτικό..... Οπότε αφού γύρισε όλη την Ελλάδα και την Μακεδονία φυσικά, κατέληξε στην Πελοπόννησο. Τώρα πως αυτό μεταφράζεται ότι οι Μεκεδόνες ήταν Δωριείς και όχι Πελασγοί δεν το έχω καταλάβει. Πάντως ποιο κάτω ο "ανθέλληνας" Ηρόδοτος συνεχίζει να διαφοροποιεί το Πελασγικό από το Ελληνικό έθνος λέγοντας ότι κατά τα φαινόμενα ομιλούσαν βαρβαρική γλώσσα.
57. [1] ἥντινα δὲ γλῶσσαν ἵεσαν οἱ Πελασγοί, οὐκ ἔχω ἀτρεκέως εἰπεῖν. εἰ δὲ χρεόν ἐστι τεκμαιρόμενον λέγειν τοῖσι νῦν ἔτι ἐοῦσι Πελασγῶν τῶν ὑπὲρ Τυρσηνῶν Κρηστῶνα πόλιν οἰκεόντων, οἳ ὅμουροι κοτὲ ἦσαν τοῖσι νῦν Δωριεῦσι καλεομένοισι (οἴκεον δὲ τηνικαῦτα γῆν τὴν νῦν Θεσσαλιῶτιν καλεομένην), [2] καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκυλάκην Πελασγῶν οἰκησάντων ἐν Ἑλλησπόντῳ, οἳ σύνοικοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, καὶ ὅσα ἄλλα Πελασγικὰ ἐόντα πολίσματα τὸ οὔνομα μετέβαλε· εἰ τούτοισι τεκμαιρόμενον δεῖ λέγειν, ἦσαν οἱ Πελασγοὶ βάρβαρον γλῶσσαν ἱέντες. [3] εἰ τοίνυν ἦν καὶ πᾶν τοιοῦτο τὸ Πελασγικόν, τὸ Ἀττικὸν ἔθνος ἐὸν Πελασγικὸν ἅμα τῇ μεταβολῇ τῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε. καὶ γὰρ δὴ οὔτε οἱ Κρηστωνιῆται οὐδαμοῖσι τῶν νῦν σφέας περιοικεόντων εἰσὶ ὁμόγλωσσοι οὔτε οἱ Πλακιηνοί, σφίσι δὲ ὁμόγλωσσοι· δηλοῦσί τε ὅτι τὸν ἠνείκαντο γλώσσης χαρακτῆρα μεταβαίνοντες ἐς ταῦτα τὰ χωρία, τοῦτον ἔχουσι ἐν φυλακῇ.
Ηροδοτος, 8.34
34. παραποταμίους δὲ παραμειβόμενοι οἱ βάρβαροι ἀπίκοντο ἐς Πανοπέας. ἐνθεῦτεν δὲ ἤδη διακρινομένη ἡ στρατιὴ αὐτῶν ἐσχίζετο. τὸ μὲν πλεῖστον καὶ δυνατώτατον τοῦ στρατοῦ ἅμα αὐτῷ Ξέρξῃ πορευόμενον ἐπ᾽ Ἀθήνας ἐσέβαλε ἐς Βοιωτούς, ἐς γῆν τὴν Ὀρχομενίων. Βοιωτῶν δὲ πᾶν τὸ πλῆθος ἐμήδιζε, τὰς δὲ πόλις αὐτῶν ἄνδρες Μακεδόνες διατεταγμένοι ἔσωζον, ὑπὸ Ἀλεξάνδρου ἀποπεμφθέντες· ἔσωζον δὲ τῇδε, δῆλον βουλόμενοι ποιέειν Ξέρξῃ ὅτι τὰ Μήδων Βοιωτοὶ φρονέοιεν.
Ενδιαφέρον το ότι οι Θράκες κατά το ως άνω, δεν θεωρούντε Έλληνες. Αλλά με τους Πέρσες είχαν συμμαχήσει πλήθος Ελλήνων όπως οι Βιωτοί που αναφέρει το συγκεκριμένο χωρίο. Τώρα γιατί θεωρείται από κάποιους ότι είναι ένδειξη Ελληνικότητας η συμμαχία με τους Πέρσες γιατί χρησιμοποιήθηκαν από τους Πέρσες στις επαφές τους με Ελληνικές πόλεις είναι άξιον απορίας. Εγώ για το αντίθετο το βλέπω. Το χωρίο δεν νομίζω πάντως να αναφέρει κάτι για γλώσσα, αν και να ανέφερε....
Δεν βάζω παραπομπές γιατί τα πρωτότυπα κείμενα βρίσκονται εύκολα. Πάντως τα περισσότερα τα έχω αλιεύσει από το
http://jungle-report.blogspot.gr/ αλλά τα διασταύρωσα ως προς την ακρίβειά τους και σε άλλες σελίδες για τον φόβο των Ιουδαίων......
Ισοκράτης
Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας
Το ποιο πάνω δεν χρειάζεται συστάσεις, ούτε και η μετάφρασή του
«Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τους άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη του λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και κατόρθωσε (η πολιτεία μας) ώστε το όνομα των Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον της καταγωγής, αλλά της πνευματικής ανύψωσης, και να ονομάζονται Ελληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».(Ισοκράτους Λόγοι, Πανηγυρικός, Μτφρ. Α. Μ. Γεωργαντοπούλου, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, 1940.)
Οπότε έχουμε ξεκαθαρίσει ότι ο Ισοκράτης θεωρούσε την καταγωγή δευτερεύουσα έναντι της πεδίας. Και αυτό το βλέπουμε και σε άλλο σημείο του λόγου του προς επαλήθευση.
Από τον Ευαγόρα του Ισοκράτη
Ος αυτόν μεν εξ ιδιώτου τύραννον κατέστησε, το δε γένος άπαν απεληλαμένον της πολιτείας εις τας προσηκούσας τιμάς πάλιν επανήγαγε, τους δε πολίτας εκ βαρβάρων μεν Έλληνας εποίησεν, εξ ανάνδρων δε πολεμικούς, εξ αδόξων δ’ ονομαστούς, τον δε τόπον άμικτον όλον παραλαβών και παντάπασιν εξηγριωμένον ημερώτερον και πραότερον κατέστησεν…» (παρ. 66).
Ο Ευαγόρας κατέστησε τον εαυτό του από ιδιώτη τύραννο, την οικογένειά του που είχε εκδιωχθεί από την πολιτική την επανέφερε στις τιμές που της άξιζε, και τους πολίτες τους έκανε από βάρβαρους Έλληνες, από άνανδρους μαχητικούς, από ασήμαντους ξακουστούς, και έχοντας παραλάβει όλον τον τόπο αφιλόξενο και σε παντελώς άγρια κατάσταση, τον κατέστησε ημερότερο και πραότερο.
Ο Ισοκράτης λοιπόν αποδέχεται την δυνατότητα να γίνει ένας βάρβαρος Έλληνας. Και επειδή κάποιοι λένε ότι ο Ισοκράτης αναφέρεται σε Έλληνες που εκβαρβαρίστηκαν, έχουμε και το ενδιαφέρον στοιχείο ότι σύμφωνα πάντα με αυτή την άποψη, οι Έλληνες μπορούν να χάσουν την Ελληνική ιδιότητα, άρα δεν είναι σύμφητη με την καταγωγή, και οι βάρβαροι μπορούν να την αποκτήσουν. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντιστοιχία, με την πασίγνωστη ρήση του για την εκπαίδευση. Βλέπουμε δηλαδή ότι ο Ισοκράτης δίνει πρωτεύουσα σημασία στην πεδία και όχι στην καταγωγή.
Πάμε και στο απόσπασμα του Ισοκράτη από τον «Φίλιππο», στο οποίο ο Ισοκράτης διακρίνει την Ελλάδα … από τη Μακεδονία!!!
[106] Ο τε κτησάμενος την αρχήν, μείζον φρονήσας των αυτού πολιτών και μοναρχίας επιθυμήσας, ουχ ομοίως εβουλεύσατο τοις προς τας τοιαύτας φιλοτιμίας ορμωμένοις. [107] Οι μεν γαρ εν ταις αυτών πόλεσιν στάσεις και ταραχάς και σφαγάς εμποιούντες εκτώντο την τιμήν ταύτην, ο δε τον μεν τόπον τον Ελληνικόν όμως είασεν, την δ’ εν Μακεδονία βασιλείαν κατασχείν επεθύμησεν. Ηπίστατο γαρ τους μεν Έλληνας ουκ ειθισμένους υπομένειν τας μοναρχίας, τους δ’ άλλους ου δυναμένους άνευ της τοιαύτης δυναστείας διοικείν τον βίον και σφέτερον αυτών. [108] Και γαρ τοι συνέβη διά το γνώναι περί τούτων αυτόν ιδίως και την βασιλείαν γεγενήσθαι πολύ των άλλων εξηλλαγμένην. Μόνος γαρ των Ελλήνων ουχ ομοφύλου γένους άρχειν αξιώσας, μόνος και διαφυγείν ηδυνήθη τους κινδύνους τους περί τας μοναρχίας γιγνομένους. Τους μεν γαρ εν τοις Έλλησι τοιούτον τι διαπεπραγμένους εύροιμεν αν ου μόνον αυτούς διεφθαρμένους, αλλά και το γένος αυτών εξ ανθρώπων ηφανισμένον, εκείνον δ’ αυτόν τα’ εν ευδαιμονία τον βίον διαγαγόντα τω τε γένει καταλιπόντα τας αυτάς τιμάς άσπερ αυτός είχεν.
Κι εκείνος, παρόλο που σκεφτόταν περισσότερο από τους συμπολίτες του [ενν. του Άργους] και επιθυμούσε τη μοναρχία, δεν αποφάσισε το ίδιο μ’ αυτούς που ξεκινούσαν με παρόμοιες φιλοδοξίες. Διότι εκείνοι πάσχιζαν να αποκτήσουν το αξίωμα αυτό στις δικές τους πόλεις με στάσεις και ταραχές και σφαγές. Εκείνος όμως παράτησε τον ελληνικό τόπο, και θέλησε να κατακτήσει τη βασιλεία στη Μακεδονία. Διότι γνώριζε καλά ότι οι μεν Έλληνες δεν είναι μαθημένοι να ανέχονται τα μοναρχικά καθεστώτα, ενώ οι άλλοι είναι αδύνατον να διευθετήσουν τη ζωή τους χωρίς μια τέτοια δυναστεία. Κι έτσι συνέβη, από προσωπική του γνώση γι’ αυτά τα θέματα, και η βασιλεία του αποδείχτηκε πολύ διαφορετική από τις άλλες. Διότι ήταν ο μόνος από τους Έλληνες που αξίωσε να μην εξουσιάζει ομόφυλο γένος, κι ήταν ο μόνος που μπόρεσε να ξεπεράσει τους κινδύνους που προκύπτουν από τα μοναρχικά καθεστώτα. Διότι όσοι προσπάθησαν να εφαρμόσουν κάτι ανάλογο στους Έλληνες, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο αυτοί δολοφονήθηκαν, αλλά και η γενιά αυτών των ανθρώπων εξαφανίστηκε, εκείνος όμως διήγαγε μία ευτυχισμένη ζωή, και η γενιά που άφησε απολάμβανε τις ίδιες με αυτόν τιμές.
Αλλόφυλοι λοιπόν οι Μακεδόνες και η Μακεδονία εκτός του Ελληνικού τόπου, κατά τον Ισοκράτη. Και με σαφή πολιτισμική διαφορά από τους Έλληνες.
Αλλά αν οι Μακεδόνες είναι αλλόφιλοι, οι θράκες είναι βάρβαροι. Και μάλιστα επιβουλεύονται τους Έλληνες, και για κάποιον άγνωστο λόγο μας μισούν, όπως βλέπουμε στον πανηγυρικό.
[66] δοκεῖ δέ μοι καὶ περὶ τῶν πρὸς τοὺς βαρβάρους τῇ πόλει πεπραγμένων προσήκειν εἰπεῖν, ἄλλως τ' ἐπειδὴ καὶ τὸν λόγον κατεστησάμην περὶ τῆς ἡγεμονίας τῆς ἐπ' ἐκείνους. ἅπαντας μὲν οὖν ἐξαριθμῶν τοὺς κινδύνους λίαν ἄν μακρολογοίην: ἐπὶ δὲ τῶν μεγίστων τὸν αὐτὸν τρόπον ὅν περ ὀλίγῳ πρότερον πειράσομαι καὶ περὶ τούτων διελθεῖν. [67] ἔστι γὰρ ἀρχικώτατα μὲν τῶν γενῶν καὶ μεγίστας δυναστείας ἔχοντα Σκύθαι καὶ Θρᾷκες καὶ Πέρσαι, τυγχάνουσι δ' οὗτοι μὲν ἅπαντες ἡμῖν ἐπιβουλεύσαντες, ἡ δὲ πόλις πρὸς ἅπαντας τούτους διακινδυνεύσασα. καίτοι τί λοιπὸν ἔσται τοῖς ἀντιλέγουσιν, ἢν ἐπιδειχθῶσι τῶν μὲν Ἑλλήνων οἱ μὴ δυνάμενοι τυγχάνειν τῶν δικαίων ἡμᾶς ἱκετεύειν ἀξιοῦντες, τῶν δὲ βαρβάρων οἱ βουλόμενοι καταδουλώσασθαι τοὺς Ἕλληνας ἐφ' ἡμᾶς πρώτους ἰόντες;
...........
τι γὰρ ταπεινῆς οὔσης τῆς Ἑλλάδος ἦλθον εἰς τὴν χώραν ἡμῶν Θρᾷκες μὲν μετ' Εὐμόλπου τοῦ Ποσειδῶνος, Σκύθαι δὲ μετ' Ἀμαζόνων τῶν Ἄρεως θυγατέρων, οὐ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, ἀλλὰ καθ' ὃν ἑκάτεροι τῆς Εὐρώπης ἐπῆρχον, μισοῦντες μὲν ἅπαν τὸ τῶν Ἑλλήνων γένος, ἰδίᾳ δὲ πρὸς ἡμᾶς ἐγκλήματα ποιησάμενοι, νομίζοντες ἐκ τούτου τοῦ τρόπου πρὸς μίαν μὲν πόλιν κινδυνεύσειν, [69] ἁπασῶν δ' ἅμα κρατήσειν
Και ποιοι είναι όμως οι μόνοι αυτόχθονες κάτοικοι της Ελλάδος κατά τον Ισοκράτη? Φυσικά οι Αθηναίοι, και μόνο.
ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς, οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους, [25] τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν: μόνοις γὰρ ἡμῖν τῶν Ἑλλήνων τὴν αὐτὴν τροφὸν καὶ πατρίδα καὶ μητέρα καλέσαι προσήκει. καίτοι χρὴ τοὺς εὐλόγως μέγα φρονοῦντας καὶ περὶ τῆς ἡγεμονίας δικαίως ἀμφισβητοῦντας καὶ τῶν πατρίων πολλάκις μεμνημένους τοιαύτην τὴν ἀρχὴν τοῦ γένους ἔχοντας φαίνεσθαι.
................................................
Ηρόδοτος (έχει και πιο κάτω άλλη ενότητα για Ηρόδοτο)
Ο Ηρόδοτος για την εξυπνάδα των Αθηναίων. παράγραφο 60 του Βιβλίου Α,
Αλλά έπειτα από λίγο καιρό οι οπαδοί του Μεγακλή και του Λυκούργου συμφιλιώθηκαν και έδιωξαν τον Πεισίστρατο. Έτσι ο Πεισίστρατος πήρε για πρώτη φορά την εξουσία και πριν ακόμα την σταθεροποιήσει, την έχασε. Εκείνοι όμως που τον είχαν διώξει διχάστηκαν πάλι και άρχισαν αγώνα μεταξύ τους. Ο Μεγακλής, εξαντλημένος πια από τον εσωτερικό σπαραγμό, μήνυσε στον Πεισίστρατο ότι θα τον βοηθούσε να γίνει πάλι τύραννος αν δεχόταν να πάρει γυναίκα την κόρη του. Ο Πεισίστρατος δέχτηκε την πρόταση κι έγινε μεταξύ τους η ακόλουθη συμφωνία: Για να γυρίσει ο Πεισίστρατος από την εξορία, μεταχειρίστηκαν ένα πολύ χοντρό, κατά τη γνώμη μου, τέχνασμα – αφού μάλιστα από αρκετό καιρό ο ελληνικός λαός διακρινόταν από τους βαρβάρους, τόσο επειδή ήταν πιο έξυπνος, όσο κι επειδή ήταν λιγότερο άπειρος και αφελής – και μάλιστα το μεταχειρίστηκαν εναντίον των Αθηναίων, οι οποίοι θεωρούνται οι εξυπνότεροι από όλους τους άλλους Έλληνες. Στον δήμο Παιανίας ζούσε μια γυναίκα που την έλεγαν Φύα. Ήταν ψηλή τέσσερεις πήχες παρά τρία δάχτυλα και πολύ ωραία. Την γυναίκα αυτή, αφού της φόρεσαν πανοπλία, την κάθισαν επάνω σ’ ένα άρμα και αφού της έδειξαν πώς έπρεπε να στέκεται για να φαίνεται μεγαλοπρεπής, την οδήγησαν με το άρμα στην πόλη όπου είχαν στείλει από πριν διαλαλητές, οι οποίοι, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαν λάβει, φώναζαν: «Αθηναίοι, ελάτε να υποδεχτείτε τον Πεισίστρατο, που η ίδια η Αθηνά τον εκτιμάει περισσότερο απ’ όλους τους ανθρώπους, και οδηγεί στην ακρόπολή της». Αυτά φώναζαν οι κήρυκες και αμέσως διαδόθηκε η φήμη στους δήμους της υπαίθρου ότι η Αθηνά η ίδια οδηγούσε τον Πεισίστρατο στην ακρόπολη και οι κάτοικοι της πολιτείας πείσθηκαν ότι η γυναίκα εκείνη ήταν πραγματικά η θεά. Την προσκύνησαν και υποδέχτηκαν τον Πεισίστρατο (μτφ. Α. Βλάχος).
Ο Ηρόδοτος λοιπόν μάλλον ειρωνεύεται την φημολογούμενη εξυπνάδα των Ελλήνων, έναντι των βαρβάρων και ειδικά των Αθηναίων που έφαγαν το παραμύθι αμάσητο.....
Ας δούμε και την άποψη του Ηροδότου για την ενότητα των Ελλήνων έναντι των Περσών
«Μετά ο Δαρείος προσπάθησε να καταλάβει τι είχαν στο νου τους οι Έλληνες• θα του αντιστέκονταν, ή θα του παραδίδονταν. Έστειλε, λοιπόν, κήρυκες σε όλη την Ελλάδα να ζητήσουν γην και ύδωρ για τον βασιλιά. Άλλους έστειλε στην Ελλάδα και άλλους στις παραθαλάσσιες φόρου υποτελείς του πολιτείες, να τις διατάξουν να ετοιμάσουν πολεμικά και μεταγωγικά πλοία.
Οι πολιτείες άρχισαν να ετοιμάζουν τα καράβια, και στους κήρυκες που έρχονταν στην Ελλάδα πολλοί από τους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας έδωσαν τα όσα ζητούσε ο Πέρσης καθώς και όλοι ανεξαίρετα οι νησιώτες. Έτσι, λοιπόν, και οι άλλοι νησιώτες έδωσαν γην και ύδωρ στον Δαρείο, αλλά και οι Αιγινήτες» (Γ, 48-9).
«Εκείνοι που έδωσαν γην και ύδωρ ήσαν οι εξής: Οι Θεσσαλοί, οι Δόλοπες, οι Αινιάτες, οι Περραιβοί, οι Λοκροί, οι Μάγνητες, οι Μαλιείς, οι Αχαιοί της Φθιώτιδας, οι Θηβαίοι και οι άλλοι Βοιωτοί εκτός από τους Θεσπιείς και τους Πλαταιείς. Εναντίον αυτών ορκίστηκαν οι άλλοι Έλληνες, όσοι είχαν αποφασίσει να πολεμήσουν τον βάρβαρο. Ο όρκος ήταν αυτός: Όσοι Έλληνες προσχώρησαν στον Πέρση χωρίς να εξαναγκαστούν σε αυτό, όταν τα πράγματα αποκατασταθούν, θα δώσουν το δέκατο των αγαθών τους στον θεό των Δελφών». (Ζ, 132)
Οι Έλληνες λοιπόν δεν ήταν και τόσο γενναιόφρονες στο σύνολό τους έναντι των βαρβάρων και μάλιστα όταν έβλεπαν τα σκούρα, δεν δίσταζαν να βοηθήσουν ενεργά τους βάρβαρους.
«Οι Θεσσαλοί εμήδισαν στην αρχή από ανάγκη κι έδειξαν φανερά ότι δεν συμφωνούσαν με τις μηχανοραφίες των Αλευαδών [= Θεσσαλοί αριστοκράτες, που ακολουθούσαν φιλοπερσική πολιτική] (Ζ, 172).
«οι Θεσσαλοί, χωρίς συμμάχους πια, πήγαν ευθύς με το μέρος των Μήδων χωρίς κανένα δισταγμό, τόσο που κατά τις επιχειρήσεις φάνηκαν πάρα πολλοί χρήσιμοι στον βασιλιά» (Ζ, 174).
Ίσως οι μόνοι που έδειξαν πραγματικά ανδρεία και θάρρος ήταν οι πολίτες της ισχυρότερης πόλης της Ελλάδος, οι Αθηναίοι μια και η καταστροφή της πόλης τους ήταν σχεδόν αναμενόμενη.
Φαίνεται πως ο Ηρόδοτος αν και γενικά θεωρείται ότι υποστηρίζει την Ελληνικότητα των Μακεδόνων φαίνεται ότι την αμφισβητεί συνάμα.
Ας πούμε μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν τους Μακεδόνες Έλληνες, αλλά βάρβαρους και μόνο μετά από την απόδειξη του Αλέξανδρου ότι είναι από το Άργος και όχι από την Μακεδονία, τον δέχθηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες.
22. ὁ μέν νυν τῶν Περσέων τούτων θάνατος οὕτω καταλαμφθεὶς ἐσιγήθη. Ἕλληνας δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθε λόγοισι ἀποδέξω ὡς εἰσὶ Ἕλληνες, πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. [2] Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ.
Στο βιβλίο Β’ του Ηροδότου (μτφ. Α. Βλάχου, εκδ. Παπαδήμα), διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
«Όσο για τα ανθρώπινα πράγματα, όλα όσα μου είπαν οι ιερείς συμφωνούσαν στο ότι πρώτοι απ’ όλους τους ανθρώπους οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν το ηλιακό έτος και το διαίρεσαν σε δώδεκα μέρη και σ’ εποχές. Μου είπαν ότι κατέληξαν σ’ αυτό το συμπέρασμα παρατηρώντας τα άστρα. Εγώ νομίζω ότι σ’ αυτόν τον υπολογισμό είναι σοφώτεροι από τους Έλληνες (σοφώτερον Ελλήνων, εμοί δοκέειν), γιατί οι Έλληνες κάθε τρίτο χρόνο προσθέτουν έναν εμβόλιμο μήνα, ώστε να συμπίπτουν οι εποχές, ενώ οι Αιγύπτιοι έχουν δώδεκα μήνες από τριάντα μέρες τον καθένα, και κάθε χρόνο προσθέτουν πέντε μέρες επί πλέον και έτσι ο κύκλος των εποχών είναι γι’ αυτούς πάντα ο ίδιος.
»Μου είπαν επίσης, πως πρώτοι οι Αιγύπτιοι έδωσαν τα δώδεκα ονόματα στους θεούς και οι Έλληνες τα πήραν από αυτούς και ότι εκείνοι πρώτοι αφιέρωσαν στους θεούς βωμούς και αγάλματα και ναούς και πρώτοι σκάλισαν ζώα σε πέτρα. Για τα περισσότερα από αυτά, τα ίδια τα πράγματα μου απέδειξαν ότι έτσι ήσαν» (§4).
«Αν λοιπόν τα συμπεράσματά μου είναι ορθά, τότε τα όσα πιστεύουν οι Ίωνες για την Αίγυπτο δεν είναι σωστά.Αν πάλι οι Ίωνες έχουν δίκιο, τότε μπορώ ν’ αποδείξω ότι δεν ξέρουν να λογαριάζουν ούτε οι Ίωνες ούτε οι Έλληνες, που λένε ότι ολόκληρη η γη διαιρείται σε τρία μέρη, την Ευρώπη, την Ασία και τη Λιβύη» (§16).
«Μερικοί Έλληνες θέλοντας να φανούν έξυπνοι έδωσαν τρεις εξηγήσεις για τις πλημμύρες του Νείλου. Με τις δύο από τις εξηγήσεις αυτές δεν αξίζει ούτε να ασχοληθεί κανείς παρά μόνο για να τις αναφέρει. (§18) [...] Η τρίτη εξήγηση είναι η πιο αληθοφανής, αλλά και εκείνη που απέχει περισσότερο από την αλήθεια» (§22).
«Οι Έλληνες είναι απρόσεκτοι και λένε και άλλα πολλά, ο δε ακόλουθος μύθος που λένε για τον Ηρακλή είναι κι αυτός ανόητος» (§45).
[2] Ἀθηναίοισι γὰρ ἤδη τηνικαῦτα ἐς Ἕλληνας τελέουσι Πελασγοὶ σύνοικοι ἐγένοντο ἐν τῇ χώρῃ, ὅθεν περ καὶ Ἕλληνες ἤρξαντο νομισθῆναι. ὅστις δὲ τὰ Καβείρων ὄργια μεμύηται, τὰ Σαμοθρήικες ἐπιτελέουσι παραλαβόντες παρὰ Πελασγῶν, οὗτος ὡνὴρ οἶδε τὸ λέγω· [3] τὴν γὰρ Σαμοθρηίκην οἴκεον πρότερον Πελασγοὶ οὗτοι οἵ περ Ἀθηναίοισι σύνοικοι ἐγένοντο, [καὶ παρὰ τούτων Σαμοθρήικες τὰ ὄργια παραλαμβάνουσι]. [4] ὀρθὰ ὦν ἔχειν τὰ αἰδοῖα τἀγάλματα τοῦ Ἑρμέω Ἀθηναῖοι πρῶτοι Ἑλλήνων μαθόντες παρὰ Πελασγῶν ἐποιήσαντο· οἱ δὲ Πελασγοὶ ἱρόν τινα λόγον περὶ αὐτοῦ ἔλεξαν, [τὰ ἐν τοῖσι ἐν Σαμοθρηίκῃ μυστηρίοισι δεδήλωται]. 52. ἔθυον δὲ πάντα πρότερον οἱ Πελασγοὶ θεοῖσι ἐπευχόμενοι, ὡς ἐγὼ ἐν Δωδώνῃ οἶδα ἀκούσας, ἐπωνυμίην δὲ οὐδ᾽ οὔνομα ἐποιεῦντο οὐδενὶ αὐτῶν· οὐ γὰρ ἀκηκόεσάν κω. θεοὺς δὲ προσωνόμασαν σφέας ἀπὸ τοῦ τοιούτου, ὅτι κόσμῳ θέντες τὰ πάντα πρήγματα καὶ πάσας νομὰς εἶχον. [2] ἔπειτα δὲ χρόνου πολλοῦ διεξελθόντος ἐπύθοντο ἐκ τῆς Αἰγύπτου ἀπικόμενα τὰ οὐνόματα τῶν θεῶν τῶν ἄλλων, (Διονύσου δὲ ὕστερον πολλῷ ἐπύθοντο). καὶ μετὰ χρόνον ἐχρηστηριάζοντο περὶ τῶν οὐνομάτων ἐν Δωδώνῃ· (τὸ γὰρ δὴ μαντήιον τοῦτο νενόμισται ἀρχαιότατον τῶν ἐν Ἕλλησι χρηστηρίων εἶναι, καὶ ἦν τὸν χρόνον τοῦτον μοῦνον). [3] ἐπεὶ ὦν ἐχρηστηριάζοντο ἐν τῇ Δωδώνῃ οἱ Πελασγοὶ εἰ ἀνέλωνται τὰ οὐνόματα τὰ ἀπὸ τῶν βαρβάρων ἥκοντα, ἀνεῖλε τὸ μαντήιον χρᾶσθαι. ἀπὸ μὲν δὴ τούτου τοῦ χρόνου ἔθυον τοῖσι οὐνόμασι τῶν θεῶν χρεώμενοι· παρὰ δὲ Πελασγῶν Ἕλληνες ἐξεδέξαντο ὕστερον.
51. ... Οι Πελασγοί κατοικούσαν στην ίδια χώρα με τους Αθηναίους όταν αυτοί ηριθμούντο ήδη μεταξυ των Ελλήνων και τούτου ένεκα άρχισαν και οι Πελασγοί να νομίζονται Ελληνες. Οποιος δε εμυήθη στα μυστήρια των Καβείρων τα οποία τελούν οι Σαμοθράκες παραλαβόντες αυτά από τους Πελασγούς, εκείνος γνωρίζει τι λέγω. Οι δε Πελασγοί, πριν μεταβούν στην Αττική, κατοικούσαν
στην Σαμοθράκη, και από τούτους παρέλαβαν τα μυστήρια οι Σαμοθράκες. Πρώτοι λοιπόν οι Αθηναίοι παραλαβόντες αυτά έκαναν αγάλματα του Ερμού με το αιδοίον ορθόν. Οι Πελασγοι αποδίδουν σε αυτό αιτία ιερά, την οποία εξηγουν στα μυστήρια της Σαμοθράκης.
52. Πρότερον οι Πελασγοί ευχόμενοι προσέφεραν στους θεούς παντός είδους προσφορές, ως με εβεβαιωσαν στην Δωδώνη, χωρίς να δίδουν εις αυτούς ούτε όνομα ιδιαίτερον ούτε επώνυμον, διότι δεν είχαν ακούσει ως τότε κάτι τέτοιο. Τους ονόμαζαν θεούς για μόνον τον λόγο ότι τακτοποιήσαντες το σύμπαν το κυβερνούσαν. Έπειτα, μετά από παρέλευση πολλών χρόνων, έμαθαν από την Αίγυπτο τα ονόματα των άλλων θεών. Το δε του Διονύσου έμαθαν πολύ αργότερα. Περί των ονοματων τούτων ερώτησαν το μαντείο της Δωδώνης εκείνο που οι Ελληνες θεωρούν ως αρχαιότατο και το μόνο τότε. Όταν λοιπόν οι Πελασγοί ρώτησαν αν θα έπρεπε να λάβουν ονόματα των βαρβάρων το μαντείο τους είπε «Λάβε». Εκτοτε θυσίαζαν μεταχειριζόμενοι τα ονόματα αυτά των θεών, τα οποία στο τέλος παράλαβαν οι Ελληνες από αυτούς.
...............................
Πλάτωνας
Ο Πλάτωνας σαφέστατα τονίζει την συνάφεια των Ελλήνων και προωθεί μια κοινή δράση έναντι την βαρβάρων. Κάτι αναμενόμενο σε μια περίοδο που ο Πέρσες προσπαθούν να βάλουν χέρι στην περιοχή στρέφοντας την μια πόλη έναντι της άλλης.
Αλλά η εχθρότητα που εντοπίζει ο Πλάτωνας δεν συνιστά υποτίμηση, μια και αποδέχεται ότι η ιδανική πολιτεία μπορεί να εμφανιστεί σε βαρβαρικό τόπο. Άρα ο Πλάτωνας δεν θεωρεί ούτε κατώτερους, ούτε ανεπίδεκτους τελείωσης τους βάρβαρους, τους θεωρεί μόνο εχθρούς.
«Αν λοιπόν στην απεραντοσύνη του παρελθόντος έχει συμβεί εξαιρετικά προικισμένοι φιλόσοφοι να αναλάβουν, ωθούμενοι από κάποια ανάγκη, μια πολιτεία ή αν αυτό συμβαίνει και τώρα σε κάποιον μακρινό βαρβαρικό τόπο που δεν μπορεί να τον φθάσει το μάτι μας ή αν πρόκειται να συμβεί κάποτε αργότερα, σχετικά με αυτό έχουμε όλη τη διάθεση να υποστηρίξουμε με επιχειρήματα ότι έχει υπάρξει η πολιτεία που περιγράψαμε και υπάρχει και τώρα και θα υπάρξει και στο μέλλον» (499c7-d3, μτφ. Ν. Σκουτερόπουλος).
Αλλά ο Πλάτωνας έχει καθόλου ξεκάθαρη άποψη για τη μη καθαρή καταγωγή των Ελλήνων, στους προγόνους των οποίων βάζει και βάρβαρους....
Πλάτων (Θεαίτητος, 174e-175a):
«Όταν κάποιοι υμνούν τη γενιά τους, ότι τάχα κάποιος είναι ευγενής λέγοντας ότι έχει εφτά παππούδες πλούσιους, ο φιλοσοφημένος άνθρωπος θεωρεί ότι είναι λόγια εντελώς κοντόθωρων και αμβλύνοων ανθρώπων, οι οποίοι εξαιτίας της απαιδευσιάς τους δεν μπορούν να εστιάζουν πάντοτε στο σύνολο, ούτε να αναλογιστούν ότι στον κάθε άνθρωπο αντιστοιχούν αναρίθμητες χιλιάδες παππούδων και προγόνων, πλούσιοι και φτωχοί, βασιλιάδες και δούλοι, βάρβαροι και Έλληνες, πολλές χιλιάδες για τον καθένα.»
Και πάμε και στον Πλούταρχο που μας μιλά για τον "θολοκουλτουριάρη ανθέλληνα" Αλέξανδρο:
Πλούταρχος (Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, 329):
«Ο Αλέξανδρος πίστευε ότι ήρθε θεόσταλτος ως κοινός συμφιλιωτής και ειρηνοποιός όλων, από τους οποίους όσους δεν έπειθε με το λόγο να συμφωνήσουν μαζί του τους εξανάγκαζε με τα όπλα, και συνένωνε τους πάντες από παντού ώστε να γίνουν ένα, αναμειγνύοντας σαν σε κρατήρα φιλίας τις ζωές, τα ήθη, τους γάμους και τις συνήθειές τους, και πρόσταξε όλους να θεωρούν πατρίδα τους την οικουμένη, ακρόπολη και φρουρά το στρατόπεδο, συγγενείς τους ενάρετους, και αλλόφυλους τους κακούς. Και το ελληνικό και το βαρβαρικό στοιχείο να μην διακρίνονται από τη χλαμύδα, την πέλτη, το σπαθί και το μανδύα, αλλά το ελληνικό να τεκμαίρεται από την αρετή, και το βαρβαρικό από την κακία, και να θεωρούνται κοινά τα ρούχα, τα τραπέζια, οι γάμοι και οι συνήθειες, και τα παιδιά τους να προέρχονται από μικτούς δεσμούς αίματος».
Οπότε ο Αλέξανδρος είχε στόχο την ένωση Ελλήνων και βαρβάρων, και εστιάζονταν στην ηθική και όχι στην καταγωγή.
Κάτι που ίσως σχετίζονταν με την εικόνα που είχε ο Αλέξανδρος για τους Μακεδόνες. Ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί ότι έπρεπε να έρθει ο πατέρας του για να τους εκπολιτίσει. Κάτι που συμφωνεί με τα λόγια του Ισοκράτη για αλλόφυλους.
Και τελειώνω με άλλο ένα λόγο που αποδίδεται στον Αλέξανδρο.
Θα αρχίσω το λόγο μου, όπως άλλωστε αρμόζει, από τον πατέρα μου, τον Φίλιππο. Ο Φίλιππος σας πήρε περιπλανώμενους και πένητες - φορώντας προβιές βοσκούσατε οι πιο πολλοί λίγα πρόβατα πάνω στα βουνά και πολεμούσατε γι' αυτά χωρίς επιτυχία με τους Ιλλυριούς και τους Τριβαλλούς και με τους όμορους Θράκες . Αντί για προβιές σας έδωσε να φοράτε χλαμύδες, σας κατέβασε από τα βουνά στους κάμπους, σας κατέστησε αξιόμαχους απέναντι στους γείτονές σας βαρβάρους, ώστε να στηρίζεστε για τη σωτηρία σας όχι πια στις οχυρές τοποθεσίες αλλά στη γεναιότητά σας, σας έκανε κατοίκους πόλεων και οργάνωσε τη ζωή σας με σωστούς νόμους και ανάλογα έθιμα. Από δούλους και υπηκόους σας μετέτρεψε σε κυρίους των ίδιων εκείνων βαρβάρων, στο έλεος των οποίων ήσασταν προηγουμένως εσείς οι ίδιοι και τα υπάρχοντά σας. [...][Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, 7,9. Μτφ. Θ.Κ. Στεφανόπουλος. Ολόκληρο το μεταφρασμένο απόσπασμα θα το βρείτε στη σελ. 58 του σχολικού βιβλίου "Αρχαία Ελλάδα- Ο Τόπος και οι Άνθρωποι" της Β' Γυμνασίου].
Θουκυδίδης
http://www.greek-language.gr/greekLa...html?t=164&m=1
φαίνεται γὰρ ἡ νῦν Ἑλλὰς καλουμένη οὐ πάλαι βεβαίως οἰκουμένη, ἀλλὰ μεταναστάσεις τε οὖσαι τὰ πρότερα καὶ ῥᾳδίως ἕκαστοι τὴν ἑαυτῶν ἀπολείποντες βιαζόμενοι ὑπό τινων αἰεὶ πλειόνων.
....................
...........
τὴν γοῦν Ἀττικὴν ἐκ τοῦ ἐπὶ πλεῖστον διὰ τὸ λεπτόγεων ἀστασίαστον οὖσαν ἄνθρωποι ᾤκουν οἱ αὐτοὶ αἰεί. [1.2.6] καὶ παράδειγμα τόδε τοῦ λόγου οὐκ ἐλάχιστόν ἐστι διὰ τὰς μετοικίας ἐς τὰ ἄλλα μὴ ὁμοίως αὐξηθῆναι· ἐκ γὰρ τῆς ἄλλης Ἑλλάδος οἱ πολέμῳ ἢ στάσει ἐκπίπτοντες παρ’ Ἀθηναίους οἱ δυνατώτατοι ὡς βέβαιον ὂν ἀνεχώρουν, καὶ πολῖται γιγνόμενοι εὐθὺς ἀπὸ παλαιοῦ μείζω ἔτι ἐποίησαν πλήθει ἀνθρώπων τὴν πόλιν, ὥστε καὶ ἐς Ἰωνίαν ὕστερον ὡς οὐχ ἱκανῆς οὔσης τῆς Ἀττικῆς ἀποικίας ἐξέπεμψαν. Μετάφραση:
[1.2.1] Διότι είναι προφανές ότι η χώρα που καλείται σήμερον Ελλάς δεν ήτο μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ' εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλάς δυσκολίας εγκατέλειπαν τας εστίας των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. ......
[1.2.5] Η Αττική, εν πάση περιπτώσει, λόγω του ότι το έδαφός της είναι ισχνόν και πτωχόν, υπήρξεν ανέκαθεν απηλλαγμένη από στάσεις και δια τον λόγον αυτόν διετήρησε πάντοτε τους ιδίους κατοίκους. [1.2.6] Και έχομεν εδώ απόδειξιν του ισχυρισμού μου, ότι, λόγω της μεταναστεύσεως, τα άλλα μέρη της Ελλάδος δεν ηυξήθησαν εις πληθυσμόν όπως η Αττική. Διότι οι δυνατώτεροι από εκείνους, όσοι ένεκα εξωτερικών πολέμων ή εσωτερικών στάσεων εξεδιώκοντο από την άλλην Ελλάδα, κατέφευγαν εις τας Αθήνας ως εις τόπον ασφαλή, και, πολιτογραφούμενοι, κατέστησαν την πόλιν, ευθύς από τους παλαιοτάτους χρόνους, ακόμη πλέον πολυάνθρωπον, εις τρόπον ώστε επειδή η Αττική απέβη ανεπαρκής δια τον πληθυσμόν της πόλεως, οι Αθηναίοι απέστειλαν αποικίας εις την Ιωνίαν.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θουκυδίδης θεωρούσε ότι εντός της Ελλάδος λάμβαναν χώρα μεταναστεύσεις και ειδικά η Αττική διατηρούσε τον αρχικό της πληθυσμό αλλά στην Αθήνα κατέφευγαν και όσοι εξεδιόκοντο από άλλα μέρη πολιτογραφούμενοι.......
«Λίγα χρόνια προτού αρχίσει ο σημερινός πόλεμος [σ.σ. ο Πελοποννησιακός], ο λαός της Επιδάμνου εξόρισε τους ολιγαρχικούς, οι οποίοι ενώθηκαν με τους βαρβάρους και έκαναν ληστρικές επιδρομές εναντίον της πολιτείας και από στεριά και από θάλασσα».
(Θουκ., Α, 24, μτφ. Α. Βλάχος)
«Όταν οι Λακεδαιμόνιοι ανακάλεσαν, την πρώτη φορά, τον Σπαρτιάτη Παυσανία από την αρχιστρατηγία του στον Ελλήσποντο, τον δίκασαν και τον αθώωσαν, αλλά δεν του εμπιστεύτηκαν πια επίσημη αποστολή στο εξωτερικό.Εκείνος, όμως, χωρίς την άδεια των Λακεδαιμονίων, πήρε ένα πλοίο από την Ερμιόνη και πήγε στον Ελλήσποντο, τάχα για να πολεμήσει κι εκείνος με τους Έλληνες, αλλά πραγματικά για να συνενοηθεί με τον Βασιλέα [σ.σ. ναι, τον Πέρση] –όπως το είχε κάνει και την πρώτη φορά – φιλοδοξώντας να γίνει ηγεμόνας των Ελλήνων».
(Θουκ. Α, 128, μτφ Α. Βλάχος)
Επιστολή Παυσανία προς Πέρση Βασιλιά:
«Ο Παυσανίας, ηγεμών της Σπάρτης, επιθυμεί να σ’ ευχαριστήσει και σου παραδίνει τους αιχμαλώτους πολέμου. Σου προτείνω, αν είσαι σύμφωνος, να πάρω γυναίκα την κόρη σου και να υποτάξω στην εξουσία σου την Σπάρτη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Νομίζω ότι είμαι σε θέση να το επιτύχω αν συνεννοηθούμε. Αν είσαι σύμφωνος, στείλε στην παραλία έμπιστο άνθρωπό σου με τον οποίο θα συνεννοηθούμε».
(Θουκ. Α, 128, μτφ Α. Βλάχος)
Απάντηση Πέρση Βασιλιά προς Παυσανία:
«Ο Βασιλεύς Ξέρξης προς τον Παυσανία. Και η εξυπηρέτηση που μου έκανες, στέλνοντάς μου τους αιχμαλώτους του Βυζαντίου πέρα από την θάλασσα, θα μείνει για πάντα γραμμένη σαν ευεργεσία στα κατάστιχα του οίκου μου και οι προτάσεις σου μου αρέσουν. Ούτε η μέρα ούτε η νύχτα δεν πρέπει να σου είναι εμπόδιο για να εργάζεσαι δραστήρια, ώστε να εκτελέσεις τα όσα μου υπόσχεσαι. Καμιά δαπάνη σε χρυσό και ασήμι δεν πρέπει να θεωρείς εμπόδιο ούτε την ανάγκη όσου στρατού, όπου και αν τον χρειαστείς. Συνεργάσου, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη, με τον Αρτάβαζο που σου έστειλα, ώστε να εκπληρωθούν οι κοινοί μας σκοποί κατά τον καλύτερο κ’ ενδοξότερο τρόπο».
(Θουκ. Α, 129, μτφ Α. Βλάχος)
Η αντίδραση του γαλαζοαίματου και Σπαρτιάτου ενδόξου Παυσανία; Για άκου:
«Όταν έλαβε το γράμμα, αυτό, ο Παυσανίας, που είχε μεγάλο όνομα μεταξύ των Ελλήνων από την αρχιστρατηγία του στην Πλάταια, ένιωσε μεγάλη έπαρση και δεν ήθελε πια να ζει με τον απλό τρόπο των συμπατριωτών του. Έβγαινε από το Βυζάντιο στολισμένος σαν Μήδος, περιόδευε στην Θράκη έχοντας Μήδους κι Αιγυπτίους σωματοφύλακες κ’ έδινε γεύματα κατά τον μηδικό τρόπο».
(Θουκ. Α, 130, μτφ Α. Βλάχος)
----------------------
Συμπέρασμα, οι αρχαίοι Έλληνες συγραφείς δεν είχαν συνολικά τη εικόνα που μας παρουσιάζουν οι εθνικιστικοί κύκλοι για την καθαρότητα της φυλής ούτε για την κατωτερότητα των βαρβάρων, ούτε για την αυτοχθονία των Ελλήνων, ούτε για την σημασία της καταγωγής.
Τους βρίσκω να αντιμετωπίζουν το θέμα πολύ πιο εμπνευσμένα από πολλούς σημερινούς εθνικόφρονες. Λαμβανομένου δε υπόψη ότι δεν είχαν τις γνώσεις που έχουν οι σημερινοί Έλληνες στην διάθεσή τους.
--------------------
Περί Μακεδονίας
Όμηρος
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/..._2_711_785.htm
Του Φηρητιάδη επρώτευαν οι εξαίσιες φοράδες, τες έζεψεν ο Εύμηλος και ωσάν πουλιά πετούσαν, ομότριχες, ομήλικες, με νώτα σταφνισμένα. Τες έθρεψ’ ο αργυρότοξος Απόλλων στην Πηρείαν, φυγής και τρόμου πρόξενα, δυο θηλυκά πουλάρια.
Και των ανδρών επρώτευεν ο Τελαμώνιος Αίας, ενόσω ακόμη εθύμωνεν ο ασύγκριτος Πηλείδης.
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/..._877_telos.htm
Οι τοξοφόροι Παίονες με τον Πυραίχμην ήλθαν μακρόθε, από τον Αξιόν, πλατύροο ποτάμι το ωραιότερο της γης, και απ’ την Αμυδώνα.
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/..._6_144_285.htm
Όθεν στο Άργος μέσα εγώ φίλος σου είμαι ξένος. Και συ σ’ εμένα, στον λαόν αν έλθω των Λυκίων.
http://www.mikrosapoplous.gr/iliada/...16_160_334.htm
Την λόγχην πρωτοακόντισεν ο Πάτροκλος στην μέσην οπού εκτυπιούνταν πάμπολλοι, στην άκρην στο καράβι αυτό που ο Πρωτεσίλαος είχεν οδηγήσει ο μέγας, και τον Πυραίχμην, αρχηγόν των ιππικών Παιόνων, που απ’ τον πλατύροον Αξιόν στην Αμυδώνα πίνουν, στον δεξιόν ώμον κτύπησε κι έπεσε αυτός με βόγγον.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι πιο πάνω αναφορές δείχνουν κάτι για την Ελληνικότητα των κατοικούνταν στην Μακεδονία όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Ας πούμε οι Παίονες που συστρατεύονταν ενάντια στην Τρία και οι Παίονες που υπερασπίζονται την Τρία κατά τα άνω χωρία, φαίνεται από κάπου ότι είναι Ελληνικό ή μη έθνος?
Ηρόδοτος
22. ὁ μέν νυν τῶν Περσέων τούτων θάνατος οὕτω καταλαμφθεὶς ἐσιγήθη. Ἕλληνας δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθε λόγοισι ἀποδέξω ὡς εἰσὶ Ἕλληνες, πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. [2] Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ.
Μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν τους Μακεδόνες Έλληνες, αλλά βάρβαρους και μόνο μετά από την απόδειξη του Αλέξανδρου ότι είναι από το Άργος και όχι από την Μακεδονία, τον δέχθηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες. Δεν τον δέχθηκαν λοιπόν σαν Μακεδόνα αλλά σαν Αργείο.
Επίσης αμφισβητεί την καταγωγή των Σπαρτιατών που τους θεωρεί Αιγύπτιους
53. ταῦτα μὲν Λακεδαιμόνιοι λέγουσι μοῦνοι Ἑλλήνων· τάδε δὲ κατὰ τὰ λεγόμενα ὑπ᾽ Ἑλλήνων ἐγὼ γράφω, τούτους τοὺς Δωριέων βασιλέας μέχρι μὲν δὴ Περσέος τοῦ Δανάης, τοῦ θεοῦ ἀπεόντος, καταλεγομένους ὀρθῶς ὑπ᾽ Ἑλλήνων καὶ ἀποδεικνυμένους ὡς εἰσὶ Ἕλληνες· ἤδη γὰρ τηνικαῦτα ἐς Ἕλληνας οὗτοι ἐτέλεον. [2] ἔλεξα δὲ μέχρι Περσέος τοῦδε εἵνεκα, ἀλλ᾽ οὐκ ἀνέκαθεν ἔτι ἔλαβον, ὅτι οὐκ ἔπεστι ἐπωνυμίη Περσέι οὐδεμία πατρὸς θνητοῦ, ὥσπερ Ἡρακλέι Ἀμφιτρύων. ἤδη ὦν ὀρθῷ χρεωμένῳ μέχρι Περσέος ὀρθῶς εἴρηταί μοι· ἀπὸ δὲ Δανάης τῆς Ἀκρισίου καταλέγοντι τοὺς ἄνω αἰεὶ πατέρας αὐτῶν φαινοίατο ἂν ἐόντες οἱ τῶν Δωριέων ἡγεμόνες Αἰγύπτιοι ἰθαγενέες.
Αυτά λένε, μόνοι απ’ όλους τους άλλους Έλληνες, οι Λακεδαιμόνιοι. Τώρα θα αναφέρω τι λένε όλοι οι άλλοι Έλληνες. Σωστά οι Έλληνες αριθμούν τους βασιλιάδες των Δωριέων έως τον Περσέα, γιο της Δανάης, εκτός βέβαια από τον πατέρα του θεό, και τους θεωρούν Έλληνες. Από την εποχή εκείνη τους θεωρούσαν Έλληνες. Ανάφερα την γενεαλογία έως τον Περσέα, χωρίς να προχωρήσω στα πιο παλιά, για τον εξής λόγο: δεν αναφέρεται κανένα όνομα θνητού πατέρα του Περσέα, όπως για τον Ηρακλή αναφέρεται ο Αμφιτρύων. Λέγοντας έως τον Περσέα, νομίζω πως μιλώ σωστά. Αν προχωρήσει κανείς τώρα προς τα πάνω, στην γενεαλογία της Δανάης, κόρης του Ακρισίου, θα φανεί ότι οι ηγεμόνες των Δωριέων ήσαν Αιγύπτιοι από καταγωγή»
(ΣΤ, 53, μετάφραση Α. Βλάχου).
Πάμε τώρα στον Ηρόδοτο Α56
56. [1] τούτοισι ἐλθοῦσι τοῖσι ἔπεσι ὁ Κροῖσος πολλόν τι μάλιστα πάντων ἥσθη, ἐλπίζων ἡμίονον οὐδαμὰ ἀντ᾽ ἀνδρὸς βασιλεύσειν Μήδων, οὐδ᾽ ὦν αὐτὸς οὐδὲ οἱ ἐξ αὐτοῦ παύσεσθαι κοτὲ τῆς ἀρχῆς. μετὰ δὲ ταῦτα ἐφρόντιζε ἱστορέων τοὺς ἂν Ἑλλήνων δυνατωτάτους ἐόντας προσκτήσαιτο φίλους, [2] ἱστορέων δὲ εὕρισκε Λακεδαιμονίους καὶ Ἀθηναίους προέχοντας τοὺς μὲν τοῦ Δωρικοῦ γένεος τοὺς δὲ τοῦ Ἰωνικοῦ. ταῦτα γὰρ ἦν τὰ προκεκριμένα, ἐόντα τὸ ἀρχαῖον τὸ μὲν Πελασγικὸν τὸ δὲ Ἑλληνικὸν ἔθνος. καὶ τὸ μὲν οὐδαμῇ κω ἐξεχώρησε, τὸ δὲ πολυπλάνητον κάρτα. [3] ἐπὶ μὲν γὰρ Δευκαλίωνος βασιλέος οἴκεε γῆν τὴν Φθιῶτιν, ἐπὶ δὲ Δώρου τοῦ Ἕλληνος τὴν ὑπὸ τὴν Ὄσσαν τε καὶ τὸν Ὄλυμπον χώρην, καλεομένην δὲ Ἱστιαιῶτιν· ἐκ δὲ τῆς Ἱστιαιώτιδος ὡς ἐξανέστη ὑπὸ Καδμείων, οἴκεε ἐν Πίνδῳ Μακεδνὸν καλεόμενον· ἐνθεῦτεν δὲ αὖτις ἐς τὴν Δρυοπίδα μετέβη καὶ ἐκ τῆς Δρυοπίδος οὕτω ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Δωρικὸν ἐκλήθη.
Αν το καταλαβαίνω καλά μια και δεν βρήκα μετάφραση, μας λέει ότι στην Περιοχή της Ελλάδος είχαμε δύο έθνη, το Πελασγικόν και το Ελληνικόν. Το Πελασγικόν έμενε σταθερά σε μια περιοχή ενώ το Ελληνικό ήταν μεταναστευτικό..... Οπότε αφού γύρισε όλη την Ελλάδα και την Μακεδονία φυσικά, κατέληξε στην Πελοπόννησο. Τώρα πως αυτό μεταφράζεται ότι οι Μεκεδόνες ήταν Δωριείς και όχι Πελασγοί δεν το έχω καταλάβει. Πάντως ποιο κάτω ο "ανθέλληνας" Ηρόδοτος συνεχίζει να διαφοροποιεί το Πελασγικό από το Ελληνικό έθνος λέγοντας ότι κατά τα φαινόμενα ομιλούσαν βαρβαρική γλώσσα.
57. [1] ἥντινα δὲ γλῶσσαν ἵεσαν οἱ Πελασγοί, οὐκ ἔχω ἀτρεκέως εἰπεῖν. εἰ δὲ χρεόν ἐστι τεκμαιρόμενον λέγειν τοῖσι νῦν ἔτι ἐοῦσι Πελασγῶν τῶν ὑπὲρ Τυρσηνῶν Κρηστῶνα πόλιν οἰκεόντων, οἳ ὅμουροι κοτὲ ἦσαν τοῖσι νῦν Δωριεῦσι καλεομένοισι (οἴκεον δὲ τηνικαῦτα γῆν τὴν νῦν Θεσσαλιῶτιν καλεομένην), [2] καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκυλάκην Πελασγῶν οἰκησάντων ἐν Ἑλλησπόντῳ, οἳ σύνοικοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, καὶ ὅσα ἄλλα Πελασγικὰ ἐόντα πολίσματα τὸ οὔνομα μετέβαλε· εἰ τούτοισι τεκμαιρόμενον δεῖ λέγειν, ἦσαν οἱ Πελασγοὶ βάρβαρον γλῶσσαν ἱέντες. [3] εἰ τοίνυν ἦν καὶ πᾶν τοιοῦτο τὸ Πελασγικόν, τὸ Ἀττικὸν ἔθνος ἐὸν Πελασγικὸν ἅμα τῇ μεταβολῇ τῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε. καὶ γὰρ δὴ οὔτε οἱ Κρηστωνιῆται οὐδαμοῖσι τῶν νῦν σφέας περιοικεόντων εἰσὶ ὁμόγλωσσοι οὔτε οἱ Πλακιηνοί, σφίσι δὲ ὁμόγλωσσοι· δηλοῦσί τε ὅτι τὸν ἠνείκαντο γλώσσης χαρακτῆρα μεταβαίνοντες ἐς ταῦτα τὰ χωρία, τοῦτον ἔχουσι ἐν φυλακῇ.
Ηροδοτος, 8.34
34. παραποταμίους δὲ παραμειβόμενοι οἱ βάρβαροι ἀπίκοντο ἐς Πανοπέας. ἐνθεῦτεν δὲ ἤδη διακρινομένη ἡ στρατιὴ αὐτῶν ἐσχίζετο. τὸ μὲν πλεῖστον καὶ δυνατώτατον τοῦ στρατοῦ ἅμα αὐτῷ Ξέρξῃ πορευόμενον ἐπ᾽ Ἀθήνας ἐσέβαλε ἐς Βοιωτούς, ἐς γῆν τὴν Ὀρχομενίων. Βοιωτῶν δὲ πᾶν τὸ πλῆθος ἐμήδιζε, τὰς δὲ πόλις αὐτῶν ἄνδρες Μακεδόνες διατεταγμένοι ἔσωζον, ὑπὸ Ἀλεξάνδρου ἀποπεμφθέντες· ἔσωζον δὲ τῇδε, δῆλον βουλόμενοι ποιέειν Ξέρξῃ ὅτι τὰ Μήδων Βοιωτοὶ φρονέοιεν.
Ενδιαφέρον το ότι οι Θράκες κατά το ως άνω, δεν θεωρούντε Έλληνες. Αλλά με τους Πέρσες είχαν συμμαχήσει πλήθος Ελλήνων όπως οι Βιωτοί που αναφέρει το συγκεκριμένο χωρίο. Τώρα γιατί θεωρείται από κάποιους ότι είναι ένδειξη Ελληνικότητας η συμμαχία με τους Πέρσες γιατί χρησιμοποιήθηκαν από τους Πέρσες στις επαφές τους με Ελληνικές πόλεις είναι άξιον απορίας. Εγώ για το αντίθετο το βλέπω. Το χωρίο δεν νομίζω πάντως να αναφέρει κάτι για γλώσσα, αν και να ανέφερε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου